Czcigodni Bracia w Episkopacie,
Drogie osoby konsekrowane!
l. Obchody Dnia Życia Konsekrowanego, które po raz pierwszy odbędą się 2 lutego tego roku, chcą pomóc tak całemu Kościołowi, aby jeszcze bardziej docenił świadectwo osób które wybrały naśladowanie Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, jak też samym osobom konsekrowanym, będąc dla nich doskonałą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz wzmocnienia uczuć, które powinny ożywiać ich oddanie się Panu.
Misja życia konsekrowanego w obecnym i przyszłym czasie Kościoła, u progu trzeciego tysiąclecia, nie dotyczy tylko tych, którzy otrzymali ten szczególny charyzmat, ale całej wspólnoty chrześcijańskiej. W posynodalnej Adhortacji apostolskiej Vita consecrata, opublikowanej w ubiegłym roku, napisałem: „Istotnie, życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła, jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ „wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego” oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem” (nr 3). Osobom konsekrowanym chciałbym ponowić zaproszenie, aby z ufnością patrzyli w przyszłość, licząc na wierność Boga i moc Jego łaski, zdolnej do nieustannego czynienia wielkich rzeczy: „Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonywać z wami wielkich dzieł” (tamże, 110).
Motywy Dnia Życia Konsekrowanego
2. Cel tego dnia jest potrójny: odpowiada on po pierwsze, osobistej potrzebie uroczystego uwielbienia Pana i dziękczynienia za wielki dar życia konsekrowanego, życia które ubogaca i raduje Wspólnotę chrześcijańską poprzez swoje wielorakie charyzmaty oraz poprzez budujące owoce tak wielu istnień, całkowicie oddanych dla sprawy Królestwa. Nie możemy nigdy zapominać, że życie konsekrowane, zanim staje się ludzkim obowiązkiem, jest darem który pochodzi z Wysoka, jest inicjatywą Ojca, „który przyciąga do siebie swoje stworzenie mocą szczególnej miłości i z myślą o powierzeniu mu szczególnej misji” (tamże, 17). To miłujące spojrzenie dotyka głęboko serca powołanego pociągniętego przez Ducha Świętego, aby pójść śladami Chrystusa, poprzez specjalne Jego naśladowanie, przyjmując rady ewangeliczne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Wspaniały dar!
„Czym byłby świat, gdyby nie by to zakonników?” pyta słusznie święta Teresa (Księga życia, rozdz. 32,11). To pytanie zmusza nas do składania nieustannego dziękczynienia Panu, który poprzez ten wyjątkowy dar Ducha, nie przestaje ożywiać i wspierać swój Kościół w jego trudnej misji na tym świecie.
3. Dzień Życia Konsekrowanego ma – po drugie – za zadanie przyczynić się do poznania i do szacunku dla życia konsekrowanego ze strony ludu Bożego.
Jak słusznie podkreślił to już Sobór (por. Lumen gentium, 44), a ja sam miałem okazję przypomnieć w cytowanej Adhortacji apostolskiej, życie konsekrowane „naśladuje wierniej i ustawicznie uprzytamnia w Kościele tę formę życia, jaką Jezus – najdoskonalszy konsekrowany i misjonarz Ojca w Jego Królestwie – obrał dla siebie i wskazał uczniom, którzy szli za Nim” (nr 22). Jest ono zatem specjalną i żywą pamiątką Jego bycia Synem, który czyni z Ojca swoją wyłączną Miłość – oto Jego czystość – który w Nim znajduje swoje wyłączne bogactwo – oto Jego ubóstwo, a w woli Ojca „pokarm” którym się żywi (por. J4,34) – oto Jego posłuszeństwo.
Taka forma życia, przyjęta przez Chrystusa i uobecniana szczególnie przez osoby konsekrowane, ma wielkie znaczenie dla Kościoła, powołanego w każdym swoim członku do życia w pełni miłości Boga, naśladując Chrystusa w świetle i potędze Ducha Świętego.
Życie specjalnej konsekracji w swoich licznych formach, służy w ten sposób konsekracji chrzcielnej wszystkich wiernych. Rozważając dar życia konsekrowanego, Kościół rozmyśla o swoim szczególnym powołaniu, aby należeć wyłącznie do Pana, pragnąc być w Jego oczach „bez skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (Ef 5,27).
Wydaje się zatem uzasadniona potrzeba tego specjalnego Dnia, który sprawi, aby doktryna o życiu konsekrowanym nie tylko była szerzej i głębiej rozmyślana, ale również coraz lepiej przyjęta przez wszystkich członków ludu Bożego.
4. Trzeci powód odnosi się bezpośrednio do osób konsekrowanych, zaproszonych do wspólnych i uroczystych obchodów niezwykłych dzieł, których Pan w nich dokonał, aby odkryć jeszcze bardziej w świetle wiary blaski tego Bożego piękna, które przez Ducha promieniują w ich sposobie życia, oraz aby jeszcze żywiej uświadomić sobie ich niezastąpioną misję w Kościele i w świecie.
Osoby konsekrowane, zanurzone w tym tak często chaotycznym i niepewnym świecie, zajęte wieloma dręczącymi sprawami, otrzymają również pomoc z obchodów tego dorocznego Dnia, aby powrócić do źródeł swojego powołania, aby dokonać bilansu własnego życia, oraz aby odnowić własną konsekrację. W ten sposób mężczyznom i kobietom naszych czasów, będą mogli w różnych sytuacjach przekazać z radością świadectwo, że Pan jest Miłością zdolną do wypełnienia ludzkiego serca.
Zaprawdę istnieje wielka konieczność, aby życie konsekrowane objawiało się coraz bardziej jako „pełne radości i Ducha Świętego”, aby wyruszało z rozmachem na misyjne drogi, aby uwierzytelniało się mocą żywego świadectwa, ponieważ „człowiek współczesny chętniej słucha świadków niż mistrzów, a jeżeli słucha mistrzów to tylko dlatego, że są świadkami (Ewangelii nuntiandi, nr 41).
W święto Ofiarowania Pańskiego w Świątyni
5. Dzień Życia Konsekrowanego będzie obchodzony w święto, w którym wspomina się ofiarowanie Jezusa w Świątyni, gdzie Maryja i Józef przynieśli Dziecię „aby Je poświęcić Panu” (Łk 2, 22).
W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Jezusa, konsekrowanego przez Ojca, przychodzącego na świat, aby wiernie spełnić Jego wolę (por Hbr 10, 5-7). Symeon, wskazując na Jezusa, przedstawia Go jako „światło na oświecenie narodów” (Łk 2, 32) i zapowiada proroczym słowem najwyższą ofiarę Jezusa dla Ojca oraz Jego końcowe zwycięstwo (por. Łk 2, 32-35).
Ofiarowanie Jezusa w Świątyni staje się w ten sposób wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne, „charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo” (Vita consecrata nr l).
Do ofiarowania Chrystusa przyłącza się Maryja.
Dziewica Matka, która przynosi Syna do Świątyni, aby został ofiarowany Ojcu, doskonale wyraża postać Kościoła, który kontynuuje ofiarowywanie swoich synów i córek Ojcu niebieskiemu, przyłączając ich do jedynej ofiary Chrystusa, przyczyny i wzoru każdej konsekracji w Kościele.
Od kilkudziesięciu lat w Rzymie i innych diecezjach święto 2 lutego gromadzi spontanicznie wokół Papieża, oraz Pasterzy diecezji, licznych członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, aby w łączności z ludem Bożym ukazać dar i zadanie ich powołania, różnorodność charyzmatów życia konsekrowanego oraz szczególną obecność we wspólnocie wierzących.
Pragnę, by ten przykład rozciągnął się na cały Kościół, tak aby obchody Dnia Życia Konsekrowanego zgromadziły osoby konsekrowane razem z innymi wiernymi, dla wspólnego wyśpiewywania z Dziewicą Maryją wielkich dzieł, których Pan dokonuje w wielu synach i córkach, oraz aby ogłaszać, że to co należy do „narodu jemu konsekrowanemu” (Dt 28,9) jest udziałem wszystkich, którzy przez Chrystusa są odkupieni.
Oczekiwane owoce dla misji całego Kościoła
6. Drodzy Bracia i Siostry, powierzając ogłoszenie tego Dnia matczynej opiece Maryi, życzę z serca, aby przyniósł on obfite owoce dla świętości i misji Kościoła. Niech się przyczyni, w sposób szczególny we wspólnocie chrześcijańskiej, do wzrostu szacunku dla powołań specjalnej konsekracji, do zanoszenia gorącej modlitwy o powołania, oraz niech się przyczyni do dojrzewania wśród ludzi młodych i w rodzinach hojnej gotowości przyjęcia tego daru. Zyska na tym bardzo cale życie kościelne, oraz zaczerpnie sił nowa ewangelizacja.
Mam nadzieję, że ten Dzień modlitwy i refleksji pomoże Kościołom lokalnym nie tylko docenić dar życia konsekrowanego, ale również przyjąć jego przesłanie, tak aby znaleźć właściwą równowagę między akcją a kontemplacją, modlitwą i dziełami charytatywnymi, między zaangażowaniem w historię a eschatologią.
Dziewica Maryja, która miała wielki przywilej ofiarowania Ojcu Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jednorodzonego, jako ofiarę czystą i świętą, niech sprawi, abyśmy byli zawsze otwarci na przyjęcie wielkich dzieł, których On nie przestaje dokonywać dla dobra Kościoła oraz całej ludzkości.
Z tymi uczuciami, oraz z życzeniami dla osób konsekrowanych wytrwania i radości w ich powołaniu, udzielam wszystkim Apostolskiego Błogosławieństwa.
Jan Paweł II
Watykan, 6 stycznia 1997 roku.
