Nowość życia w Chrystusie ma być szczególnie czytelna w tych, którzy przez śluby oddali swoje życie Chrystusowi Oblubieńcowi dla dobra Kościoła. Tylko tacy ludzie mogą obudzić i ożywić świat. Stała formacja życia konsekrowanego, zarówno osobista jak i wspólnotowa, jest nie tylko obowiązkiem, ale winna być potrzebą każdej osoby konsekrowanej i każdej wspólnoty życia konsekrowanego. Poniżej Program
Program formacji stałej życia konsekrowanego w Polsce
w roku duszpasterskim 2015/2016
NOWE ŻYCIE W CHRYSTUSIE
Wprowadzenie
Stała formacja życia konsekrowanego, zarówno osobista jak i wspólnotowa, jest nie tylko obowiązkiem, ale winna być potrzebą każdej osoby konsekrowanej i każdej wspólnoty życia konsekrowanego. Programy są ważną pomocą w prowadzeniu formacji w sposób uporządkowany.
Prezentowany program dla życia konsekrowanego w Polsce czerpie inspirację z Duszpasterskiego Programu Kościoła w Polsce na rok 2015-2016.
Logika Programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce rozpisanego na lata 2013-2017 prowadzi od wiary w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który stał się człowiekiem, jako bramy otwierającej drogę do źródła życia chrześcijańskiego, które jest nieustannym nawracaniem się i życiem wiarą w Ewangelię. Życie to, dzięki sakramentowi Chrztu św., jest życiem nowym w Chrystusie, który posyła żyjących w Nim, by głosili Go na całym świecie.
Zestawiając poszczególne lata Programu, z którymi związane są symbole: świeca, krzyż, woda i szata, dostrzegamy ewangeliczną i egzystencjalną logikę i dynamikę, której celem jest odrodzenie duchowe wszystkich ochrzczonych i Ojczyzny. Okazją szczególną ku temu jest 1050 rocznica Chrztu Polski i Światowe Dni Młodzieży w lipcu 2016 r. z udziałem Ojca Świętego Franciszka.
2013/2014 – „Wierzę w Syna Bożego”
2014/2015 – „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię”
2015/2016 – „Nowe życie w Chrystusie”
2016/2017 – „Idźcie i głoście”
Propozycja tematyki formacyjnej dla życia konsekrowanego w Polsce
Zwyczajem lat ubiegłych przedstawiamy pewne propozycje i sugestie odnośnie do stałej formacji życia konsekrowanego w Kościele w Polsce. Jeśli mówimy o życiu konsekrowanym to zawsze mamy na uwadze, że jest ono w Kościele i w służbie Kościoła powszechnego i lokalnego, i jego posłannictwa. Papież Franciszek w Liście na Rok Życia Konsekrowanego napisał, że życie to jest duchowym kapitałem, „który przyczynia się do «rozwoju dobra całego ciała Chrystusa» (por. Lumen gentium, 43), a nie tylko rodzin zakonnych. «Życie konsekrowane jest darem dla Kościoła, rodzi się w Kościele, rozwija się w Kościele, całe jest zorientowane na Kościół». Dlatego, jako dar dla Kościoła, nie jest ono czymś wyizolowanym czy marginalnym, ale najgłębiej do niego należy, znajduje się ono w samym sercu Kościoła jako element decydujący o jego misji, ponieważ wyraża najgłębszy charakter powołania chrześcijańskiego i dążenie całego Kościoła-Oblubienicy ku jedności z jedynym Oblubieńcem; w związku z tym «należy (…) nienaruszalnie do jego życia i świętości» (ibid., 44)” (List, III, 5)
Program Kościoła jest także programem dla życia konsekrowanego.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2015/2016 skoncentrowany jest wokół hasła „Nowe życie w Chrystusie”. To nowe życie mające swoje źródło w sakramencie Chrztu św. znajduje się u podstaw życia konsekrowanego. Przez profesję rad ewangelicznych dokonuje się konsekracja osoby wybranej przez Boga, której powołanie do takiego życia zostało przez Kościół rozeznane i uznane. Profesja rad ewangelicznych dokonuje się na fundamencie Chrztu św., źródle nowego życia, które nacechowane jest radykalizmem upodabniającym do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Jest to, dokonująca się przez śluby, konkretyzacja życia chrześcijańskiego tak, że zostaje ono całkowicie oddane Bogu nade wszystko umiłowanemu. Dzięki temu życie konsekrowane staje się eschatologicznym znakiem „przyszłego wieku” (por. 2 Kor 4, 17), ku któremu podążamy za Chrystusem w czasie, który nazywa się „dziś”, będąc z Nim zjednoczeni przez Chrzest (konsekracja chrzcielna) i przez konsekrującą nas profesję rad ewangelicznych.
Podobnie jak w roku minionym propozycja tematyki formacyjnej zawiera sugestie tematyczne do konferencji i medytacji oraz propozycje zadań i celebracji we wspólnotach lokalnych i podczas spotkań międzyzakonnych.
Nowość życia w Chrystusie ma być szczególnie czytelna w tych, którzy przez śluby oddali swoje życie Chrystusowi Oblubieńcowi dla dobra Kościoła. Tylko tacy ludzie mogą obudzić i ożywić świat.
ROK 2015
Wrzesień
Miłość Boga źródłem życia. Stworzeni z miłości.
„W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata” (Ef 1, 4).
Kontemplacja miłości Boga, który jest Źródłem życia. Zdumienie miłością Boga. Stwórca życia, mój Stwórca. „Dzięki Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie” (Ps 139). „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz” (Rdz 1, 27). „/…/ tchnienie Wszechmocnego mnie uczyniło” (Hb 33,4). „Zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył” (Ps 95,6).
Wdzięczność Bogu za dar życia. Stworzył mnie Bóg dla nieśmiertelności (por. Syr 4,6), nigdy istnieć nie przestanę (por. Syr 24, 9). Jesteśmy Jego własnością, „jesteśmy jego ludem, owcami jego pastwiska” ( Ps 100, 3).
„Przedwieczny Ojciec na skutek najzupełniej wolnego i niezgłębionego zamysłu swej mądrości i dobroci, stworzył cały świat, a ludzi postanowił wynieść do udziału w życiu Bożym” (LG 2; por. KKK 1700nn).
Bóg w Chrystusie wybrał nas przed założeniem świata. Zanim stworzył, już mnie wybrał. Bóg nie stwarza hurtem, lecz po imieniu i wie, w jakim celu.
Zadanie: Zobacz w dotychczasowej historii twojego życia znaki miłości Boga do ciebie. Staraj się patrzeć na codzienność, jako na nieustanną miłość Boga, który daje Ci życie.
Celebracja: Nabożeństwo wdzięczności za dar życia.
Październik
Zanurzeni w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa poprzez chrzest.
Zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć… abyśmy i my wkroczyli w nowe życie (Rz 6, 3-4).
Z miłości przeznaczył nas dla siebie, jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa”(Ef 1, 5).
Nowe życie – nowy człowiek. Przez chrzest święty zostaliśmy zanurzeni w Chrystusa, zostaliśmy u s y n o w i e n i : „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. (…) Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy” (1 J 3, 1-2).
„Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4, 6-7). „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8, 14-17).
Ukryci w Chrystusie (por. KKK 1003) – zanurzeni w Jego śmierć i zmartwychwstanie przez Chrzest (por. Kol 3, 1-4). Odkupienie to nowe stworzenie. Jezus Chrystus nas odkupił, niejako na nowo nas stworzył. „Człowiek zostaje w Tajemnicy Odkupienia na nowo potwierdzony, niejako wypowiedziany na nowo. Stworzony na nowo!” (RH 10).
Chrzest Chrystusa i chrzest nasz: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3, 17) [por. KKK 335-337; 556]. Nowe życie otrzymane na Chrzcie św. przez obmycie wodą oraz namaszczenie olejem Krzyżma (konsekracja chrzcielna).
Skutki Chrztu (por. KKK 1265).
„Widzialne elementy sakramentalnego obrzędu chrztu oznaczają różne jego skutki. Zanurzenie w wodzie mówi o symbolice śmierci i oczyszczenia, a także o odrodzeniu i odnowieniu. Dwoma najważniejszymi skutkami chrztu są oczyszczenie z grzechów i nowe narodzenie w Duchu Świętym” (KKK 1262).
Symbolika wody: w Starym Przymierzu – KKK 1217 – 1222; w Nowym Przymierzu – KKK 1223-1225; w obrzędzie chrztu świętego – KKK 1238-1240. Symbolika białej szaty – Gal 3, 27; KKK 1243
Biała szata – symbol Chrystusa, w którego zostaję ubrany, przyobleczony.
Dar usynowienia w Chrystusie, przyobleczenie się w Chrystusa zobowiązuje do nowego życia, do życia dziecka Bożego. Na wzór Chrystusa. „Postępujcie jak dzieci światłości” (Ef 5, 8).
Zadanie: Przywołując obraz św. Jana Pawła II klęczącego przy chrzcielnicy w Wadowicach, stanę przy chrzcielnicy, dotknę jej, przeżegnam się z wdzięcznością za otrzymany chrzest.
Celebracja: Nabożeństwo w oparciu o 4 prawa życia duchowego. (Temat podejmują: Materiały duszpasterskie na lata 2015/2016; Materiały formacyjne Ruchu Światło Życie)
Listopad
Konsekracja poprzez profesję rad ewangelicznych
Dla mnie żyć to Chrystus (Flp 1, 21)
Powołanie do radykalnej formy życia chrześcijańskiego przez konsekrację, czyli profesję rad ewangelicznych. Proegzystencja konsekrowana. „Abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą świętą, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej” (Rz 12, 1).
„Przez chrzest chrześcijanin umarł już wprawdzie dla grzechu i został poświęcony Bogu, jednak aby mógł otrzymać obfitsze łaski chrztu, postanawia przez ślubowanie w Kościele rad ewangelicznych uwolnić się od przeszkód, które mogłyby go odwieść od gorliwej miłości i od doskonałego kultu Bożego, i jeszcze ściślej poświęca się służbie Bożej” (LG 44).
„Człowiek oddany umiłowanemu nade wszystko Bogu, ofiarowany Mu już przez chrzest, w stanie życia konsekrowanego bardziej wewnętrznie poświęca się służbie Bożej i oddaje się dla dobra całego Kościoła” (KKK 945; por. 916; zob. także: LG 44).
„Człowiek jest zdolny do takiej egzystencji „na wzór Chrystusa”, do jakiej zostało wezwanych w ciągu dziejów bardzo wielu ochrzczonych, jedynie na mocy specjalnego powołania i szczególnego daru Ducha Świętego. Konsekracja chrzcielna prowadzi tu bowiem do radykalnej odpowiedzi, polegającej na naśladowaniu Chrystusa przez przyjęcie rad ewangelicznych, wśród których pierwszą i najistotniejszą jest ślubowana czystość dla Królestwa niebieskiego” (VC 14; zob też: VC 19)
Zadanie: W dowolny sposób wyrażę wdzięczność: Bogu i osobom, którym zawdzięczam łaskę chrztu świętego i zakonnej konsekracji.
Celebracja: Umieszczę małą kropielnicę w domu zakonnym przy drzwiach (jeśli jej nie ma).
Żegnając się wodą święconą, świadoma mojej konsekracji, „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”, będę podejmować i ofiarowywać Bogu wydarzenia dnia.
Grudzień
Włączeni w Kościół, wspólnotę dzieci Bożych przez Chrzest,
a we wspólnotę życia konsekrowanego przez śluby.
8 grudnia – Inauguracja Jubileuszowego Roku Bożego Miłosierdzia
Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali (1 P2, 9-10).
„Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia” (Ef 2, 4 n.).
Konsekracja chrzcielna czyni nas braćmi i siostrami – we wspólnocie Kościoła i Zgromadzenia. „To właśnie dzięki Kościołowi przez chrzest otrzymujemy wiarę i nowe życie w Chrystusie” (KKK 168). „Przede wszystkim chrzest jest jakby bramą, przez którą wchodzi się do Kościoła, i więzią jedności” (KKK 950).
Włączenie do Kościoła (KKK 1267-1270), żywego organizmu Ciała Chrystusa jest tym samym włączeniem do nowej wspólnoty dzieci Bożych: braci i sióstr. Usynowienie przez chrzest rodzi więzi komunii braterskiej. Pokrewieństwo sakramentalne jest fundamentem każdej wspólnoty w Kościele, jeśli ma mieć ona znamiona eklezjalności. Faworyzowanie jedynie relacji w wymiarze naturalnym i psychicznym może pozbawiać wspólnotę ducha braterstwa i jedności, a tym samym duchowego dynamizmu.
„W Kościele bowiem jako we wspólnocie Bożego Ludu, prowadzonego od wewnątrz działaniem Ducha Świętego, każdy ma “własny dar”, jak uczy św. Paweł (1 Kor 7, 7; por. 12, 7. 27; Rz 12, 6; Ef 4, 7). Ten zaś “dar”, będąc jego własnym powołaniem, własnym udziałem w zbawczym dziele Chrystusa, równocześnie służy drugim, buduje Kościół i buduje braterskie wspólnoty w różnym zakresie ludzkiego bytowania na ziemi” (RH 21).
Duch braterstwa jest możliwy dzięki duchowi miłosierdzia.
„Główną belką, na której wspiera się życie Kościoła, jest miłosierdzie /…/ Wiarygodność Kościoła weryfikuje się na drodze miłości miłosiernej i współczującej… Kościół żyje niewyczerpanym pragnieniem ofiarownia miłosierdzia” (Misericordiae Vultus 10).
Jeśli wspólnota życia konsekrowanego ma być prawdziwie nowa, to jej członkowie mają się charakteryzować nowością życia wynikającą naprzód z przyjętego chrztu, zanim będzie owocem złożonych ślubów, czyli nowej konsekracji.
Duch wspólnoty w Kościele i wzajemnej odpowiedzialności (por. Ef 4, 7-32; Kol 3, 5-17). „Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe. Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie” (Ga 6, 2-3).
„Aby ukazać współczesnym ludziom swoje prawdziwe oblicze, Kościół pilnie potrzebuje takich wspólnot braterskich, które samym swoim istnieniem wnoszą wkład w nową ewangelizację, ponieważ w konkretny sposób ukazują owoce «nowego przykazania»” (VC 45).
„[…] mimo różnorodności form, życie braterskie we wspólnocie jawiło się zawsze jako radykalny wyraz wspólnego ducha braterstwa, który jednoczy wszystkich chrześcijan. Wspólnota zakonna to widzialny znak komunii, która jest fundamentem Kościoła, a jednocześnie zapowiedź jedności, do której dąży jako do swojego celu” (ŻBW 10).
Zadanie: Lektura dokumentu związanego z Rokiem i tajemnicą Miłosierdzia Bożego, np. Bulla Misericordiae vultus, Encyklika Jana Pawła II Dives in misericordia.
Celebracja: Przyjęcie świecy Jubileuszu Miłosierdzia, przy której wspólnota będzie się gromadzić na modlitwę inspirowaną Rokiem Świętym.
ROK 2016
Styczeń
Obudźcie świat. Udział w misji prorockiej Chrystusa
Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam (J 20,21).
Sakrament chrztu zobowiązuje do wyznawania wiary i do składania świadectwa wobec świata (por. KKK 1270; 1273). „Jak Ojciec Mnie posłał tak i Ja was posyłam” (J 20, 21).
„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (por. J 14, 26.) „Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce” (Ps 119, 105).
Ochrzczeni, „odrodzeni (przez chrzest) jako synowie Boży, zobowiązani są do wyznawania przed ludźmi wiary, którą otrzymali od Boga za pośrednictwem Kościoła”, i uczestniczenia w apostolskiej i misyjnej działalności Ludu Bożego (KKK 1270).
„Prorockie zadanie życia konsekrowanego polega na przypominaniu zamysłu Bożego wobec ludzi i na służeniu mu: zamysł ten został objawiony w Piśmie Świętym, a można go też odkryć śledząc uważnie znaki opatrznościowego działania Bożego w dziejach. Jest to zamysł zbawienia i pojednania ludzkości (por. Kol 2, 20-22). Aby właściwie spełniać tę posługę, osoby konsekrowane muszą przeżyć głębokie doświadczenie Boga i uświadomić sobie wyzwania swojej epoki, odkrywając ich głęboki sens teologiczny w drodze rozeznawania dokonywanego z pomocą Ducha Świętego. W rzeczywistości bowiem w wydarzeniach historycznych często ukryte jest Boże wezwanie do działania zgodnego z Jego zamiarami przez żywy i owocny udział w sprawach naszych czasów” (VC 73).
„Oczekuję od was także tego, o co proszę wszystkich członków Kościoła: wyjścia z siebie, aby pójść na peryferie egzystencjalne. „Idźcie na cały świat” – to były ostatnie słowa, które Jezus skierował do swoich uczniów i które nadal dziś kieruje do każdego z nas (por. Mk 16,15). Cała ludzkość oczekuje: ludzie, którzy stracili wszelką nadzieję, rodziny przeżywające trudności, porzucone dzieci, ludzie młodzi, którym zamknięto wszelką przyszłość, opuszczeni chorzy i osoby starsze, bogaci, nasyceni dobrami i z pustką w sercu, mężczyźni i kobiety poszukujący sensu życia, spragnieni tego, co boskie… Nie zamykajcie się w sobie, nie dajcie się zatruć małymi kłótniami domowymi, nie bądźcie więźniami swoich problemów. Rozwiążą się one, jeśli wyjdziecie na zewnątrz i pomożecie innym w rozwiązywaniu ich problemów i głoszeniu dobrej nowiny. Znajdziecie życie – dając życie, nadzieję – dając nadzieję, a miłość – miłując” (Franciszek, List apostolski z okazji Roku Życia Konsekrowanego, II, 4) .
„Kościół ma misję głoszenia miłosierdzia Boga, bijącego serca Ewangelii, aby w ten sposób dotknąć serce i umysł każdego człowieka. Oblubienica Chrystusa czyni swoim zachowanie Syna Bożego, który wszystkim wychodzi naprzeciw, nie pomijając nikogo. W naszym czasie, w którym Kościół jest zaangażowany w nową ewangelizację, temat miłosierdzia wymaga, by go ponownie przedstawić z nowym entuzjazmem i z odnowioną działalnością duszpasterską. Jest to kluczowe dla Kościoła oraz dla wiarygodności jego głoszenia, aby żył on i świadczył w pierwszej osobie o miłosierdziu. Język Kościoła i jego gesty powinny przekazywać miłosierdzie tak, aby wejść w głębię serca ludzi i sprowokować ich do odnalezienia drogi powrotu do Ojca (Misericordiae Vultus 12).
Zadanie: W duchu własnego charyzmatu, idąc za wezwaniem papieża Franciszka „obudźcie świat”, wraz ze wspólnotą podejmiemy dodatkowe „wyjście” np. do rodzin(y) przeżywających(ej) trudności, itp.
Celebracja: Nabożeństwo Słowa Bożego – Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię (Mk 16, 15).
Luty
Oblubieńczy wymiar konsekracji zakonnej. Cała dla Boga.
Zakończenie Roku Życia Konsekrowanego.
Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2, 20).
„Oblubienica zjednoczona ze swym Oblubieńcem; zjednoczona, gdyż żyje Jego życiem; zjednoczona, gdyż uczestniczy w Jego troistym posłannictwie (tria munera Christi); zjednoczona w takiej mierze, w jakiej „bezinteresownym darem” z siebie samej odpowiada na niewysłowiony dar miłości Oblubieńca, Odkupiciela świata. Odnosi się to do wszystkich w Kościele, do kobiet jak i do mężczyzn, odnosi się oczywiście również do tych, którzy są uczestnikami „kapłaństwa urzędowego”, które ma charakter służebny. W obrębie „wielkiej tajemnicy” Chrystusa i Kościoła wszyscy wezwani są do tego, aby — jako oblubienica — odpowiadać darem swego życia na niewysłowiony dar miłości Chrystusa, który sam jeden jako Odkupiciel świata jest Oblubieńcem Kościoła. W „królewskim kapłaństwie”, które jest powszechne, wyraża się równocześnie dar Oblubienicy” (MD 27).
Nowość życia oblubienicy Chrystusa to życie w radykalnej wierności Oblubieńcowi. Więź miłości, mająca swe źródło w miłości Chrystusa, kształtuje życie oblubienicy ślubującej totalne upodobnienie przez profesję zakonną do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, co kształtuje styl życia oblubienicy jako daru dla Chrystusa Oblubieńca. Św. Paweł widzi to jako trwanie przy Panu z godnością i z upodobaniem (por. 1 Kor 7, 35)
Oblubieńczość i przynależność. Oblubienica zaślubiona Chrystusowi przez akt profesji do Niego należy. Oblubienica ślubująca Bogu i zaślubiona przez Chrystusa: czysta, uboga, posłuszna.
„Szczególne znaczenie ma w życiu konsekrowanym wymiar oblubieńczy: ukazuje on, że Kościół powinien oddawać się w pełni i wyłącznie swemu Oblubieńcowi, od którego otrzymuje wszelkie dobro. W tym wymiarze oblubieńczym, właściwym dla całego życia konsekrowanego, zwłaszcza kobieta odnajduje swą tożsamość, odkrywając tu jak gdyby szczególny walor swej relacji z Chrystusem. (…) U Maryi szczególnie żywy jest wymiar oblubieńczej otwartości na przyjęcie Bożego życia, dzięki której może ono owocować w łonie Kościoła, otoczone jego niepodzielną dziewiczą miłością. Życie konsekrowane najczęściej bierze przykład z osoby Maryi, dziewiczej Oblubienicy. Z tej dziewiczej miłości wypływa niezwykła płodność, która wspomaga narodziny i wzrost Bożego życia w sercach. Wzorem Maryi, nowej Ewy, osoba konsekrowana wyraża swą duchową płodność przez otwarcie się na przyjęcie Słowa, aby swoim bezwarunkowym poświęceniem i żywym świadectwem przyczynić się do ustanowienia nowej ludzkości. Tak więc Kościół objawia w pełni swoje macierzyństwo zarówno przez to, że przekazuje Boże działanie, co jest misją powierzoną Piotrowi, jak i przez odpowiedzialne przyjmowanie Bożego daru, czego przykładem jest Maryja (VC 34).
„ W miłosierdziu mamy dowód tego jak Bóg nas kocha. On daje wszystko z siebie samego, zawsze, za darmo i nie prosząc o nic w zamian” (Misericordiae Vultus 14).„Oblubienica Chrystusa czyni swoim zachowanie Syna Bożego, który wszystkim wychodzi naprzeciw, nie pomijając nikogo” (Misericordiae Vultus 12).
Zadanie: Czynny udział w liturgii Dnia Życia Konsekrowanego i odnowienie ślubów.
Celebracja: Adoracja Najświętszego Sakramentu – Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie (Ga 2, 20). Dziękczynienie za dar Roku Życia Konsekrowanego i jego owoce.
Marzec
Miłosierni jak Ojciec. Konsekrowani do służby
„na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28)
„Cokolwiek uczyniliście… „(Mt 25, 31-46). „Chrystus, przez swoje posłuszeństwo aż do śmierci, udzielił swoim wiernym daru królewskiej wolności, by „przez zaparcie się siebie oraz przez życie święte pokonywali w sobie samych panowanie grzechu”. Ten, kto utrzymuje w karności swoje ciało i kieruje swoją duszą, nie pozwalając, by była ona niepokojona namiętnościami, jest panem siebie; słusznie może być nazwany królem, ponieważ umie panować nad samym sobą; jest wolny i niezależny oraz nie poddaje się w niewolę grzechu” (KKK 908).
Przez chrzest staliśmy się nie tylko członkami Kościoła, ale także wzięliśmy na siebie odpowiedzialność za Kościół. Stając się członkiem Kościoła, ochrzczony „nie należy już do samego siebie”(1 Kor 6,19), ale do Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał. Od tej chwili jest powołany, by poddał się innym i służył im we wspólnocie Kościoła, by był „posłuszny i uległy” (Hbr 13,17) przełożonym w Kościele, by ich uznawał z szacunkiem i miłością. Z chrztu wynikają odpowiedzialność i obowiązki. Ochrzczony posiada równocześnie prawa w Kościele; ma prawo do przyjmowania sakramentów, do karmienia się słowem Bożym i korzystania z innych pomocy duchowych Kościoła (KKK 1269).
Chrześcijanin należy do Chrystusa i „jest powołany, by poddał się innym i służył im (por. Ef 5,21; 1 Kor 16,15-16; J 13, 12-15) we wspólnocie Kościoła, by był ‹posłuszny i uległy› (Hbr 13,17) przełożonym w Kościele, by ich uznawał z szacunkiem i miłością (por. 1 Tes 5,12-13)”, (KKK 1269).
„Uczestniczyć w posłannictwie królewskim Chrystusa to znaczy odnajdować w sobie i w drugich tę szczególną godność Bożego powołania, którą można określić jako “królewskość”. Godność ta wyraża się w gotowości służenia na wzór Chrystusa, który nie przyszedł, aby Jemu służono, ale by On służył (por. Mt 20, 28). Jeśli zaś w świetle tej Chrystusowej postawy prawdziwie “panować” można tylko “służąc” – to równocześnie “służenie” domaga się tej duchowej dojrzałości, którą należy określić właśnie jako “panowanie”. Aby umiejętnie i skutecznie służyć drugim, trzeba umieć panować nad samym sobą, trzeba posiadać cnoty, które to panowanie umożliwiają. Nasze uczestnictwo w królewskim posłannictwie Chrystusa – w Jego właśnie “królewskiej posłudze” – jest ściśle związane z każdą dziedziną moralności chrześcijańskiej i ludzkiej zarazem. (…) Wierność powołaniu, czyli wytrwała gotowość “królewskiej służby”, posiada szczególne znaczenie dla tej wielorakiej budowy, gdy chodzi o zadania najbardziej zobowiązujące, od których też najwięcej zależy w życiu naszych bliźnich i całej społeczności. (…) Jego Kościół, który wszyscy stanowimy, jest “dla ludzi” w tym właśnie znaczeniu, że w oparciu o wzór Chrystusa, i współpracując z Łaską, którą On nam wysłużył, możemy osiągnąć owo “panowanie”, czyli urzeczywistnić dojrzałe człowieczeństwo w każdym z nas. Dojrzałe człowieczeństwo oznacza pełne użycie daru wolności, który otrzymaliśmy od Stwórcy, kiedy powołał do istnienia człowieka “na swój obraz i podobieństwo”. Szczególnym miejscem tego daru staje się poświęcenie bez reszty całej swojej ludzkiej osoby w duchu oblubieńczej miłości dla Chrystusa, a wraz z Chrystusem dla wszystkich, do których On skierowuje ludzi – mężczyzn czy kobiety tak całkowicie Mu oddanych. Oto ideał życia zakonnego podejmowany przez dawne i nowe zakony i zgromadzenia, a także przez instytuty świeckie, wedle rad ewangelicznych” (RH 21).
„Matka Chrystusa doznaje uwielbienia “jako Królowa wszystkiego”. Ta, która przy zwiastowaniu nazwała siebie “służebnicą Pańską”, pozostała do końca wierną temu, co ta nazwa wyraża. Przez to zaś potwierdziła, że jest prawdziwą “uczennicą” Chrystusa, który tak bardzo podkreślał służebny charakter swego posłannictwa: Syn człowieczy “nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28). W ten sposób też Maryja stała się pierwszą wśród tych, którzy “służąc Chrystusowi w bliźnich, przywodzą braci swoich pokorą i cierpliwością do Króla, któremu służyć znaczy królować”, i osiągnęła w pełni ów “stan królewskiej wolności”, właściwy dla uczniów Chrystusa: służyć – znaczy królować!” (RH 41).
”Jesteśmy więc wezwani do życia miłosierdziem, ponieważ to nam zostało najpierw udzielone miłosierdzie. Przebaczenie zniewag staje się najbardziej ewidentnym wyrazem miłości miłosiernej, a dla nas chrześcijan jest nakazem, którego nie możemy pominąć. Jakże wydaje się nieraz trudne to przebaczenie! A jednak jest ono narzędziem złożonym w nasze ręce, abyśmy byli w stanie osiągnąć spokój serca. Porzucić żal, złość, przemoc i zemstę – to warunki konieczne do tego, by żyć szczęśliwie” (Misericordiae Vultus 9).
Zadanie: Szczególną troską i miłością otoczę osobę, z którą mam trudne relacje albo pomodlę się za te osoby, które mają trudności z ofiarowaniem daru przebaczenia (zob. NMI 49; J 13, 14-15; J 13, 1-20).
Celebracja: Nabożeństwo pokutne z celebracją Sakramentu Miłosierdzia, z braterskim, siostrzanym wzajemnym przeproszeniem i przebaczeniem (Kol 3, 12-17; Mt 5, 21-26).
Kwiecień
Kościół przyniósł Polsce Chrystusa. 1050-lecie Chrztu Polski.
Jesteście nawzajem dla siebie członkami (Ef 4, 25)
Nowe życie Ojczyzny. Dzięki Kościołowi otrzymaliśmy nowe życie w Chrystusie i miejsce w Europie i świecie, jako naród i państwo.
Chrzest czyni nas członkami Ciała Chrystusa: „Jesteście nawzajem dla siebie członkami” (Ef 4, 25). Chrzest włącza w Kościół. Ze źródeł chrzcielnych rodzi się jedyny Lud Boży Nowego Przymierza, który przekracza wszystkie naturalne lub ludzkie granice narodów, kultur, ras i płci: Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało
[1 Kor 12, 13]” (KKK 1267).
CHRZEST POLSKI – nakreślić tło historyczne
„Kościół przyniósł Polsce Chrystusa — to znaczy klucz do rozumienia tej wielkiej i podstawowej rzeczywistości, jaką jest człowiek. Człowieka bowiem nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. Nie może tego wszystkiego zrozumieć bez Chrystusa.
I dlatego Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu ziemi. Nie można też bez Chrystusa zrozumieć dziejów Polski — przede wszystkim jako dziejów ludzi, którzy przeszli i przechodzą przez tę ziemię. Dzieje ludzi! Dzieje narodu są przede wszystkim dziejami ludzi. A dzieje każdego człowieka toczą się w Jezusie Chrystusie. W Nim stają się dziejami zbawienia.
Dzieje narodu zasługują na właściwą ocenę wedle tego, co wniósł on w rozwój człowieka i człowieczeństwa, w jego świadomość, serce, sumienie. To jest najgłębszy nurt kultury. To jej najmocniejszy zrąb. To jej rdzeń i siła. Otóż tego, co naród polski wniósł w rozwój człowieka i człowieczeństwa, co w ten rozwój również dzisiaj wnosi, nie sposób zrozumieć i ocenić bez Chrystusa. „Ten stary dąb tak urósł, a wiatr go żaden nie obalił, bo korzeń jego jest Chrystus” (Piotr Skarga, Kazania sejmowe). Trzeba iść po śladach tego, czym — a raczej kim — na przestrzeni pokoleń był Chrystus dla synów i córek tej ziemi. I to nie tylko dla tych, którzy jawnie weń wierzyli, którzy Go wyznawali wiarą Kościoła. Ale także i dla tych, pozornie stojących opodal, poza Kościołem. Dla tych wątpiących, dla tych sprzeciwiających się.
Jeśli jest rzeczą słuszną, aby dzieje narodu rozumieć poprzez każdego człowieka w tym narodzie — to równocześnie nie sposób zrozumieć człowieka inaczej jak w tej wspólnocie, którą jest jego naród. Wiadomo, że nie jest to wspólnota jedyna. Jest to jednakże wspólnota szczególna, najbliżej chyba związana z rodziną, najważniejsza dla dziejów duchowych człowieka. Otóż nie sposób zrozumieć dziejów narodu polskiego — tej wielkiej tysiącletniej wspólnoty, która tak głęboko stanowi o mnie, o każdym z nas — bez Chrystusa. Jeślibyśmy odrzucili ten klucz dla zrozumienia naszego narodu, narazilibyśmy się na zasadnicze nieporozumienie. Nie rozumielibyśmy samych siebie. Nie sposób zrozumieć tego narodu, który miał przeszłość tak wspaniałą, ale zarazem tak straszliwie trudną — bez Chrystusa” (Jan Paweł II, Warszawa, Plac Zwycięstwa 1979)
Zadanie: Przeczytać (wysłuchać) homilię Jana Pawła II w Gnieźnie i w Warszawie z 1979 r.
Celebracja: Nabożeństwo dziękczynne za Chrzest Polski i modlitwa w intencji Ojczyzny.
Maj
Pod opieką Matki Nowego Życia.
Szukajcie przez Maryję duchowej żywotności.
(Jan Paweł II, List z okazji Roku Maryjnego 1988).
Sobór Watykański II potwierdzając naukę całej tradycji przypomniał, że w hierarchii świętości właśnie „niewiasta”, Maryja z Nazaretu, jest „pierwowzorem” Kościoła. Ona „przoduje” wszystkim na drodze świętości, w Jej osobie Kościół „już osiąga tę doskonałość, dzięki której istnieje nieskalany i bez zmazy” (por. Ef 5,27) (Mulieris Dignitatem, 29)
„Maryja jest Tą, która od momentu niepokalanego poczęcia najdoskonalej odzwierciedla Boże piękno. „Cała piękna” – tym imieniem wzywa Ją Kościół. „Więź z Najświętszą Maryją Panną, która dla każdego wiernego jest następstwem jego zjednoczenia z Chrystusem, uwydatnia się jeszcze bardziej w życiu osób konsekrowanych. (…) Wszystkie Instytuty życia konsekrowanego żywią przekonanie, że obecność Maryi ma podstawowe znaczenie zarówno dla życia duchowego każdej osoby konsekrowanej, jak i dla spójności, jedności oraz wzrostu całej wspólnoty.
Maryja jest bowiem wzniosłym przykładem doskonałej konsekracji, wyrażającej się pełną przynależnością do Boga i całkowitym oddaniem się Jemu. Wybrana przez Pana, który postanowił dokonać w Niej tajemnicy Wcielenia, przypomina osobom konsekrowanym o pierwszeństwie Bożej inicjatywy. Zarazem Maryja, która wyraziła przyzwolenie na Boże Słowo Wcielone w jej łonie, jawi się jako wzór przyjęcia łaski przez człowieka.
W latach życia ukrytego w Nazarecie Maryja Panna trwała przy Chrystusie wraz z Józefem, była obecna u boku Syna w decydujących momentach Jego życia publicznego i dlatego jest mistrzynią bezwarunkowej wierności i niestrudzonej służby. W Niej – w tym „przybytku Ducha Świętego” – nowe stworzenie jaśnieje pełnym blaskiem Życie konsekrowane w Niej znajduje wspaniały wzór konsekracji Ojcu, jedności z Synem i uległości Duchowi Świętemu; ma świadomość, że przylgnięcie do Chrystusa, do Jego „życia w ubóstwie i dziewictwie” oznacza także naśladowanie życia Maryi.
Dla osoby konsekrowanej Maryja jest także w bardzo szczególny sposób Matką. Jeśli bowiem nowe macierzyństwo powierzone Maryi na Kalwarii jest darem dla wszystkich chrześcijan, to ma ono szczególną wartość dla tego, kto całkowicie oddał swe życie Chrystusowi. „Oto Matka twoja” (J 19, 27): słowa Jezusa, skierowane do ucznia, „którego miłował” (J 19, 26), zyskują wyjątkową głębię w życiu osoby konsekrowanej. Zostaje ona bowiem powołana wraz z Janem, aby wziąć do siebie Maryję (por. J 19, 27), kochać Ją i radykalnie naśladować, zgodnie z naturą swego powołania, a w zamian doznawać od Niej szczególnej macierzyńskiej dobroci. Maryja udziela jej tej miłości, dzięki której może ona codziennie ofiarować życie dla Chrystusa, współpracując z Nim dla zbawienia świata. Dlatego synowska więź z Maryją stanowi uprzywilejowaną drogę wierności wobec otrzymanego powołania oraz najskuteczniejszą pomoc do wzrastania w nim i przeżywania go w pełni” (VC 28).
„Nikt tak jak Maryja nie poznał głębokości tajemnicy Boga, który stał się człowiekiem. Wszystko w Jej życiu zostało ukształtowane przez obecność miłosierdzia, które stało się ciałem. Matka Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego weszła do sanktuarium miłosierdzia Bożego, ponieważ wewnętrznie uczestniczyła w tajemnicy Jego miłości” (Misericordiae Vultus 24).
Zadanie: Rozmowa we wspólnotach na temat „Maryja w moim Zgromadzeniu: w życiu, apostolstwie, duchowości”.
Celebracja: Akt zawierzenia Maryi mojego Zgromadzenia we wspólnocie zakonnej.
Literatura
Sobór Watykański II, Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego
Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele
Jan Paweł II, Adhortacja Vita consecrata
Jan Paweł II, Adhortacja Redemptionis donum
Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris Mater
Jan Paweł II, List Apostolski Mulieris dignitatem
Jan Paweł II, List do osób konsekrowanych z okazji Roku Maryjnego, 1988.
Jan Paweł II, O życiu zakonnym, Warszawa-Poznań 1984.
Jan Paweł II, Pielgrzymki do Ojczyzny. Przemówienia, homilie, Kraków 2005.
Benedykt XVI, Do osób konsekrowanych, Kraków 2009.
Św. Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek, O życiu konsekrowanym, Kraków 2014.
Papież Franciszek, Kościół Miłosierdzia, Częstochowa 2014.
Papież Franciszek, Bulla Misericordiae vultus, Wrocław 2015.
Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Radujcie się. List okólny do osób konsekrowanych. Z nauczania Papieża Franciszka, Warszawa 2014.
Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Rozpoznawajcie. Do osób konsekrowanych podążających szlakiem znaków Bożych, Warszawa 2014.
Komisja Duszpasterstwa KEP, Nowe życie w Chrystusie. Program duszpasterski na rok 2015/2016
Stefan kard. Wyszyński, Wszystko postawiłem na Maryję, Warszawa 2007.
Cantalamessa R. Życie w Chrystusie. Duchowe przesłanie Listu do Rzymian, Kraków 2006.
Cencini A., Wspólnota zakonna wspólnotą świętych i grzeszników, Kraków 2003.
Chaberka M., Maryja. Sekret Papieża Franciszka, Kraków 2013.
Gołąb M., Czy zakony są jeszcze Kościołowi potrzebne?, Kraków 2002
Fares D., Papież Franciszek o kulturze spotkania, Kraków 2014.
Krzyszowski Z., Poza Kościołem nie ma konsekracji, w: Vita consecrata, Adhortacja. Tekst i komentarze, red. A. J. Nowak, Lublin 1998.
McMaster Brian, Totus Tubus. Akt poświęcenia się Jezusowi przez Maryję razem z bł. Janem Pawłem II, Kraków 2014.
Mickiewicz F., Wspólnota uczniów Jezusa. Powołanie, formacja, posłannictwo, Ząbki 2008.
Nowak A. J., Osobowość sakramentalna, Lublin 1992.
Paszkowska T., Misterium konsekracji osób w perspektywie duchowości Soboru Watykańskiego II, Lublin 2005.
Pedico M. M. (red.), Uwiedzeni i opuszczeni? Dni łaski i próby dla życia konsekrowanego, Kraków 2013.
Perygo G., Nowy Testament a życie konsekrowane, Częstochowa 2010.
Philippe M.-D., Misterium Maryi, Niepokalanów 2000.
Porębski S.A. (red), Nowe życie w Chrystusie, Materiały V Kursu Homiletyczno-Katechetycznego, ATK Warszawa 1973.
Porosło K., (red.), Żyć w Chrystusie według Ducha. Teologia sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego, Tyniec 2014.
Schönborn Ch., Bóg zesłał Syna swego. Chrystologia, Poznań 2002.
Św. Ludwik Maria Grignon de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, Warszawa 2008.
Tomasz a Kempis, Przez Maryję do Jezusa, Kraków 2013.
Twardowski J., Kim jestem? Pytania w drodze, Poznań 2015.
Wójtowicz K., Podobne do drzewa. Silva rerum ex vita consecrata, Kraków 2008.
Von Hildebrand D., Przemienienie w Chrystusie, Kraków 1982.
