PRACA W GRUPACH
Co w naszych wspólnotach przysłania czytelność życia konsekrowanego jako znaku braterstwa i komunii? Jakie inicjatywy można podjąć, by te przeszkody usunąć, tak aby nasze wspólnoty stawały się bardziej przejrzystym znakiem i fascynowały młodych?
Grupa 1
* wybujały indywidualizm przeszkodą w jedności;
* brak wzajemnej, przebaczającej miłości;
* lęk przed ocenianiem i osądem we wspólnocie;
* częste zapominanie, że się działa w imieniu i z polecenia wspólnoty – nie we własnym.
Propozycja:
* starania ze strony każdej jednostki o budowanie jedności we wspólnocie;
* relacja z Bogiem jako fundament do tworzenia jedności;
* mieć „dobre oczy” – widzieć pozytywy i dary drugiego;
* patrzeć na drugiego z persektywy Boga – nie osądzać po ludzku;
* rola milczenia, umiejętność słuchania;
* wspólnota miejscem umocnienia dla tych, którzy działają na zewnątrz;
* umiejętne wykorzystanie czasu rekreacji dla budowania komunii.
Grupa 2
* urazy, zazdrości, nieumiejętność milczenia;
* uciekanie od wspólnoty w aktywizm;
* indywidualizm wyrażający się w chorobliwym zabieganiu o samorealizację;
* źle pojęta tożsamość oparta na spełnianiu funkcji;
* zbyt formalne podejście do życia wspólnotowego;
* zła organizacja dzieł apostolskich: brak wspólnej Eucharystii, wspólnej modlitwy, rekreacji;
* nieumiejętność dzielenia się doświadczeniami i przeżyciami także duchowymi: wiara traktowana jako doświadczenie prywatne;
* mała świadomość, że życie braterskie ma wymiar mistyczny i jest darem Trójcy Świętej.
Propozycje:
* większy akcent na odkrycie dobra w drugim i we wspólnocie;
* dzielenie się Słowem Bożym, które ubogaca, łączy, buduje;
* rewizja życia sprzyjająca pojednaniu, przebaczeniu – pozwalająca na głębsze poznanie
i wzajemną akceptację;
* równe traktowanie przez przełożonego członków wspólnoty: każdy ma poczuć się
potrzebny, zauważony, ceniony;
* troska o wynajdywanie różnych form dialogu, komunikacji i pogłębiania komunii;
* wspólne obchodzenie świąt, imienin; uczestniczenie w radościach i smutkach naszych rodzin;
* uczenie się otwartości, życia w prawdzie, wychodzenia z siebie – ofiarności;
* nie chodzi o to, aby nie było problemów, ale uczenie się ich właściwego przeżywania
i rozwiązywania;
* wychowywanie do radości i poczucia humoru.
Grupa 3
* nadmierny aktywizm, który zamienia nas w pracowników socjalnych;
* brak jedności i zgody w małych wspólnotach – brak pojednania i przebaczenia;
* w klauzurze brak zgodności słów i życia;
* indywidualizm – brak umiejętności współpracy ze sobą i ze świeckimi;
* brak zaufania do młodego pokolenia – konflikt pokoleń;
* brak dialogu i elastyczności w przestawianiu się;
* wygórowane oczekiwania młodych, brak cierpliwości i wytrwałości.
Propozycje:
* autentyzm życia zakonnego – na pierwszym miejscu szukanie Boga;
* ważność posługi przełożonego – gwarantem jedności i pokoju;
* różne inicjatywy razem podejmowane i przeżywane – wspólnotowe „świętowanie”;
* troska o przebaczanie i życie w pojednaniu – nawrócenie serca;
* modlitwa za wspólnotę, lojalność, dyskrecja;
* stałe przypominanie powołania i jego źródeł.
Grupa 4
* zaspieszenie w gościnności, brak organizacji, nieufność wobec ludzi nieznanych, nieumiejętność w przyjmowaniu niespodzianek;
* pewien rodzaj znużenia, schematyzm we wzajemnym odniesieniu – brak świeżości;
* lęk przed daniem z siebie „więcej”;
* brak dobrego zrozumienia młodego pokolenia – zbyt gwałtowne stawianie wymagań;
Propozycje:
* troska o wiarę: odnalezienie obecności Jezusa w utrudzeniu, napięciu, zmęczeniu;
* postawa zaufania wobec ludzi połączona z roztropnością;
* rola przełożonych w tworzeniu klimatu komunii – jedności;
Grupa 5
Propozycje:
* wspólnotowość apostolatu;
* wspólnotowe omawianie problemów, podejmowanie decyzji – dialog;
* troska o kulturę słowa, życia, czynu – dyspozycyjność;
* uwrażliwienie na zachowanie raz podjętych decyzji, postanowień;
* rola przełożonego w budowaniu wspólnoty;
* pojednanie, przebaczenie, duch pokuty;
* prawo wartością, a nie ciężarem;
* przekonanie, że wspólnota jest tak samo ważna jak apostolat na zewnątrz.
Grupa 6
* czytelność życia konsekrowanego przysłaniana w pewnej mierze brakami wychowania w rodzinie i brakami w formacji zakonnej.
Propozycje:
* naszą postawą możemy pomóc w jakimś stopniu do likwidacji braków przez cierpliwość, wzajemną pomoc, wyjście na przeciw realnym potrzebom, przebaczenie.
Grupa 7
* mała autentyczność życia: inaczej na zewnątrz, inaczej wewnątrz wspólnoty;
* uczucie wzajemnej niechęci, a czasem nienawiści między członkami Zgromadzenia;
* indywidualizm – niszczenie dorobku swoich poprzedników;
* naturalizm we wzajemnych relacjach – brak nadprzyrodzonego podejścia;
* niezdrowy duch krytyki, brak szacunku wzajemnego;
* przeciążenie pracą – brak proporcji między działaniem a kontemplacją;
* zanik wspólnej modlitwy – przyczyną napięć i podziałów we wspólnocie.
Propozycje:
* troska przełożonych o racjonalne rozkładanie pracy między członków wspólnoty
i budzenie odpowiedzialności za życie i działanie naszych wspólnot;
* duże znaczenie zebrań, spotkań wspólnotowych;
* zauważenie czyjegoś wysiłku, zachęta, podziękowanie; okazanie miłości każdej osobie bez wyjątku;
* codzienne dzielenie się Słowem Bożym, wspólne przygotowywanie się do liturgii dnia następnego;
* rola przeproszeń (rewizji życia, kapituała win), metanoia;
* praktyka wspólnej modlitwy szansą na rozwój i przetrwania wspólnoty.
Grupa 8
* indywidualizm, przyczyną nieporozumienia we wspólnocie;
* brak średniego pokolenia w naszych wspólnotach;
* lęk przed byciem prorokiem we własnym gronie;
* obecność trudnych osób we wspólnocie i ich wpływ na życie całej wspólnoty;
* brak wspólnego czasu, różnorodność zajęć, anonimowość.
Propozycje:
* zafascynowanie i pogłębianie więzi z Chrystusem osobistej i wspólnotowej;
* harmonia między pracą a modlitwą;
* troska o oprawę liturgiczną;
* duże wspólnoty dzielone na mniejsze grupy, by bardziej się poznać, by być bliżej, by wspólnie przeżywać, pracować, modlić się;
* szukanie nowych form życia wspólnotowego;
* pielęgnowanie i budzenie radości we wspólnocie;
* dowartościowywanie każdej osoby;
* troska o dobrych spowiedników i kierowników duchowych;
* wspólnota darem, zadaniem – wymaga ofiarności.
Grupa 9
* zbyt idealna wizja wspólnoty powoduje rozczarowania i ostre zderzenia z rzeczywistością;
* niezdolność do dialogu, nieufność;
* indywidualizm;
Propozycje:
* mamy pokazać, że jesteśmy ludźmi słabymi w drodze do Boga, których Bóg połączył;
* istotą wspólnoty (fundamentem) jest przebaczenie – mamy być świadkami dialogu i komunii
wobec podzielonego świata;
* świadectwo autentyczności – prawdziwości o sobie;
* na nowo przemyśleć po co jest klauzura.
Grupa 10
* brak świadomości praktycznej, że życie wspólnotowe jest bardzo ważną częścią życia zakonnego, że jesteśmy sobie nawzajem dani, że jesteśmy dla siebie darem;
* nie umiemy ze sobą rozmawiać, komunikować, słuchać.
Propozycje:
* terapia komunikowania się ze sobą, umiejętność wysłuchania, doceniania, zauważania, dowartościowywania;
* odniesienia międzyosobowe wyrazem życia w prawdzie, w głębokiej szczerości;
* szczera, siostrzana modlitwa;
* zakonnik czy zakonnica są ludźmi z ludzkimi potrzebami.
„”””””
PYTANIE 2: Co w formacji stałej mogłoby najbardziej przyczynić się do tworzenia wspólnoty?
Grupa 2
* ciągle wracać do tego, o co chodzi w życiu konsekrowanym, do tego co mówi Kościół;
* oś życia to przyjaźń, zażyłość z Bogiem – modlitwa indywidualna, lektura duchowa, asceza;
* modlitwa wspólnotowa – różne formy; modlitwa za siebie nawzajem;
* dzielenie się Słowem Bożym, rewizja życia, regularne spotkania wspólnotowe.
Grupa 3
* właściwe odnoszenie się do siebie jest szkołą: kursy komunikacji międzyosobowej
* szukanie źródeł wspólnoty w Bogu;
* wyjście z inicjatywą przebaczenia – znaleźć podstawę Bożą dla przebaczenia;
* stałe przypominanie powołania i jego źródeł, wzorować się na pierwotnej wspólnocie (z Dziejów Ap.)
* stawianie pytania: czy szukamy radykalizmu ewangelicznego?
* traktowanie podmiotowe – z szacunkiem, aby tworzyć klimat bezpieczeństwa i wzajemnego zaufania;
* wspólnota darem – trwać w miłości, szukać form dzielenia się;
* nie traktowanie wszystkiego jako krzyż – problemy należy rozwiązywać, nie skazywać innych na cierpienie;
Grupa 4
* wspólna modlitwa, przeżywanie razem dni skupienia;
* dni wspólnoty zaplanowane z góry i przygotowane wspólnie;
* rola upomnienia braterskiego, aby przywrócić prawdę o nas; odwaga rozeznawania, szczerego mówienia, przepraszania;
* dzielenie się ze wspólnotą sprawami, wiadomościami o życiu Zgromadzenia – budzenie współodpowiedzialności;
* wspólne przeżywanie wiadomości dotyczących życia Kościoła, Ojczyzny;
* wiara w moc modlitwy.
Grupa 5
* wpatrywanie się w Jezusa, podpatrywanie Jego życia;
* życzliwość, dobroć, radość, wdzięczność – jako klimat wspólnoty;
* utożsamianie się ze wspólnotą, współodpowiedzialność;
* stałe odnawianie ducha, otwarcie na nowość;
* troska o dowartościowanie każdej osoby;
* widzenie siebie w prawdzie; uznanie grzeszności, słabości;
* modlitwa wzajemna za siebie;
* powracanie do pierwszej miłości.
Grupa 6
* bycie zafascynowanymi Chrystusem i stawanie się Chrystusem dla innych;
* wzorowanie się na Jego stosunku do człowieka, na Jego myśleniu, wartościowaniu;
* większa znajomość Pisam św., przygotowanie medytacji;
* dzielenie się Słowem Bożym jako pierwsza z form dialogu;
Grupa 7
* wspólne studium;
* powierzanie różnych zadań również młodym; wspólne świętowanie (rekreacje);
* program pracy rocznej opracowywany przez całą wspólnotę;
* praca w małych grupach nad ustawodawstwem zakonnym;
*
Grupa 8
* powracanie do pierwszej miłości;
* zachęcanie do wdzięczności za dar wspólnoty, drugiego człowieka;
* otwieranie się na innych;
* wspólne przygotowywanie i przeżywanie różnych celebracji;
* formowanie do wzajemnej akceptacji i miłości – wymiana darów;
Grupa 9
* formacja przełożonych: dopuszczenie do współodpowiedzialności, słuchanie młodych jako znak czasu;
* formacja stała: wyjście z ról – autentyczność;
* upomnienie braterskie, przebaczenie, niesienie pomocy: „jedni drugich brzemiona noście”, dzielenie się swoim życiem;
* wspólna modlitwa;
* w formacji początkowej pamiętanie, że za pośrednictwem młodych Bóg „dziś” mówi do nas; dać czas młodemu na „wyleczenie”, pozwolić „być sobą” – zezwolić na autentyczność;
* wychowywywanie do świadomości, że wspólnota jest w drodze.
Grupa 10
* odnawianie świadomości, że formacja stała u osób konsekrowanych jest naprawdę potrzebna;
* przygotowanie osób do formacji.
„”””””
PYTANIE 3: Co mogłoby być konkretnym wyrazem naszej woli wymiany darów i umacniania komunii z innymi Zgromadzeniami i formami życia konsekrowanego, z kościołem lokalnym, ze świeckimi?
Grupa 1
* wspólne kursy
Grupa 2
* spotkania międzyzakonne – podobne jak obecne;
* dzielenie się duchowością własnego Zgromadzenia ze świeckimi: opieka duchowa nad nimi, przygotowanie materiałów, pism dla nich;
* stworzenie przez zakony klauzurowe odpowiednich możliwości dla kapłanów i osób świeckich w celu odprawiania indywidualnych rekolekcji, dni skupienia;
* tworzenie grup ludzi modlących się za dane siostry i ich wspólnoty.
Grupa 4
* propozycja wspólnej np. formacji, spotkań powołaniowych.
Grupa 5
* dzielenie się charyzmatem Zgromadzenia ze świeckimi;
* informacja o uroczystościach zakonnych, kościelnych;
* prośba do Konf.Episkopatu o informator, podręcznik o życiu zakonnym;
* duszpasterstwo powołaniowe – ożywienie Centrum Powołaniowego;
* studium dla formatorów, wymiana programów;
* wymiana darów: większe Zgromadzenia wobec mniejszych;
* zajmowanie wspólnego stanowiska – spr. publiczne;
* przygotowanie informatora zakonnego i uaktualnienie go;
* wykłady o życiu zakonnym w seminarium;
* wymiana duchowości: wezwanie do partnerskiej współpracy ze świeckimi.
Grupa 6
* pamiętanie o solidarności z innymi Zgromadzeniami;
* przeżywanie wspólnie świąt patronalnych;
* przyjmowanie osób na rekolekcje indywidualne przez zakony kontemplacyjne;
* ogarnianie modlitwą kapłanów;
* włączenie się w adopcje duchowe;
* otwarcie naszych domów na odpoczynek;
* wzajemna życzliwość.
Grupa 7
* pomoc wzajemna – np. w formacji (korzystanie z wykładów osób kompetentnych) świeckich, zakonników, zakonnic;
* wspólne (np. w parafii) przygotowanie liturgii;
* zdopingowanie kleru diecezjalnego do większej znajomości życia zakonnego – dobrze jest „wciągać” księży do wygłaszania konferencji dla zakonnic;
* lepsze poznawanie życia osób świeckich – organizowanie spotkań z rodzicami dzieci z którymi pracujemy;
* wspólne prowadzenie pewnych dzieł apostolskich;
* organizowanie wspólnych rekolekcji rocznych;
* formacja międzyzakonna, jubileusze, święta…
Grupa 8
* istnieje już współpraca między Zgromadzeniami o tej samej duchowości, zauważa się też współpracę między różnymi Zgromadzeniami;
* wspólne spotkania formacyjne dla nowicjatów o tym samym profilu duchowym;
* podejmowanie wspólnych prac;
* zachęcanie do większej otwartości;
* zapraszanie młodych kapłanów, kleryków na uroczystości zakonne;
* podejmowanie wspólnych inicjatyw na rzecz powołań.
Grupa 9
* charyzmat, który jest nam dany, jest dany Kościołowi – z powodu braku powołań podejmować współpracę ze świeckimi – budować wspólnoty ze świeckimi ;
* ruchy w Kościele są wezwaniem – troska o spotkanie i współpracę różnych charyzmatów;
* większe otwarcie się wzajemne na siebie, dzielenie się dobrami.
Grupa 10
* zbudowanie Ośrodka Powołaniowego Międzyzakonnego;
* „Czuć Kościół”, mieć zmysł Kościoła;
* otwieranie się na przyjmowanie grup, indywidualnych osób, wynajmowanie kaplicy;
* potrzeba koordynacji w pracy między księżmi diecezjalnymi a księżmi zakonnymi;
* w Seminariach Diecezjalnych mówić więcej i pozytywniej o życiu zakonnym.
