Matka Emilia – Kazimiera Łyszczak
(1923-2025)
W piątek 11 kwietnia 2025 roku w godzinach wieczornych zmarła w domu generalnym Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi we Włocławku przy ul. Orlej 9 Matka Emilia Łyszczak, przełożona generalna w latach 1979-1991, członkini konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Przeżyła 102 lata, w tym 80 lat w Zgromadzeniu.
Kazimiera Emilia Łyszczak urodziła się 3 marca 1923 roku we wsi Kamień koło Kalisza, 11 marca 1923 roku została ochrzczona w parafii Zwiastowania Pańskiego w Dębem. Kazimiera miała liczne starsze rodzeństwo: Józefę, Apolonię, Mariannę, Bronisławę, Helenę, Józefa i Stanisława. Rodzice: Józef – rolnik i urzędnik gminy w Kamieniu oraz Waleria z Mateckich wychowali dzieci w duchu religijnym i patriotycznym. W 1934 roku do Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi wstąpiła jej starsza siostra Helena (s. Henryka: 1913-1988). Kazimiera ukończyła szkołę powszechną w Morawinie, kursy buchalteryjne i wstępny kurs wychowawczyń przedszkoli.
Wojna nie oszczędziła rodziny: 7 listopada 1939 roku Niemcy rozstrzelali ojca Józefa i braci: Józefa i Stanisława. W sierpniu 1940 roku okupanci wysiedlili Walerię Łyszczakową z córką i wnuczką w okolice Garwolina. Siedemnastoletnia Kazimiera pozostała do pracy w gospodarstwie, które zajął Niemiec. Groziła jej wysyłka na roboty do Rzeszy. W tym czasie na placówce w Kaliszu przy ul. Grodzkiej przebywała s. Henryka. W październiku tegoż roku Kazimiera udała się, by pożegnać się z siostrami. Za ich protekcją, niemiecki zarządca pensjonatu przyjął Kazimierę na naukę gotowania, a następnie do pracy w stołówce w charakterze kelnerki. Przy wspólnocie zakonnej na Grodzkiej Kazimiera przebywała do lutego 1945 roku. Pracując z siostrami, widząc ich bezinteresowną pomoc, m.in. uwięzionym w obozie w Dachau kapłanom, utwierdziła się w decyzji służenia jedynie Panu Bogu. Po opuszczeniu Kalisza przez Niemców, po przejściu frontu i Rosjan, od marca 1945 roku Kazimiera zaczęła pracę w przedszkolu sióstr przy ul. Asnyka 40. W tym też roku w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kaliszu otrzymała sakrament bierzmowania przez posługę bp. Karola Radońskiego, przyjmując za patronkę św. Teresę od Dzieciątka Jezus.
27 lipca 1945 roku rozpoczęła postulat we Włocławku (wychowawczynią była s. Jadwiga Machnowska), zaś 11 lipca 1946 roku – nowicjat pod kierunkiem s. mistrzyni Czesławy Krasińskiej. W tym czasie pracowała w przedszkolu sióstr przy ul. Leśnej 2. W dniu 11 lipca 1947 roku złożyła pierwsze śluby. Po odbyciu nowicjatu s. Emilia została posłana na pierwszą w Gdańsku placówkę – przy ul. Kościelnej – jako kierowniczka przedszkola (1947-1948). Po powrocie do domu generalnego pomagała s. ekonomce Walerii Paluszek (1948-1950), następnie została skierowana do Kalisza do znanego jej domu przy ul. Grodzkiej. Tam uczęszczała do gimnazjum (1950-1952). 2 lipca 1952 roku złożyła profesję wieczystą. Kolejną placówką był Inowłódz (1952-1953), gdzie nauczała religii, wykorzystując wiedzę zdobytą wcześniej na kursach katechetycznych (1946, 1952) oraz pomagała w trykotarni. Od marca do października 1953 roku pracowała jako recepcjonistka w hotelu prowadzonym przez siostry w Kaliszu przy ul. Grodzkiej. W latach 1953-1958 studiowała historię na wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, mieszkając we wspólnocie sióstr posługujących w domu biskupa Piotra Kałwy w Lublinie przy ul. Buczka 2 (obecnie ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego). W 1957 roku uczestniczyła w kursie bibliotekarskim (1957). Napisała pracę magisterską z historii Kościoła pod kierunkiem prof. dr. hab. Jerzego Kłoczowskiego na temat: Najstarsze fundacje Karmelitów w Polsce do XVI wieku, Lublin 1958.
Po powrocie z Lublina została mianowana przełożoną domu zakonnego w Michelinie przy ul. Leśnej 39 (1958-1959), a następnie przez siedem lat (1959-1966) pełniła posługę mistrzyni nowicjatu we Włocławku przy ul. Leśnej 2. Jako formatorka dokształcała się w Międzyzakonnym Trzyletnim Studium dla Mistrzyń Nowicjatów (1967). W latach 1966-1973 s. Emilia posługiwała jako przełożona domu zakonnego w Kaliszu, ul. Grodzka, i katechetka w Koźminku i Tłokinii koło Kalisza. Pracowała w redakcji „Ateneum Kapłańskiego (1973-1979), mieszkając w Michelinie (Leśna 39). Na kapitule generalnej w 1979 roku została wybrana przełożoną generalną.
W czasie urzędowania m. Emilii (1979-1991) w 1982 roku został erygowany dom nowicjatu w Michelinie, 15 sierpnia 1983 roku Zgromadzenie otrzymało prawa papieskie, 8 grudnia 1984 roku Kongregacja zatwierdziła znowelizowane Konstytucje, w 1988 roku rozpoczął się proces informacyjny biskupa W. Owczarka. Jej kadencja wyróżniła się wzrostem liczby powołań i budową domów (w Zduńskiej Woli, w Gdańsku przy parafii Opatrzności Bożej oraz w parafii św. Kazimierza, w Warszawie, w Michelinie, w Kaliszu przy ul. Asnyka oraz we Włocławku przy ul. Orlej). W 1986 roku założono placówkę w Hamburgu i Pabianicach, w 1990 – w parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Gdańsku oraz w Londynie. Odzyskano dom na Leśnej, gdzie było przedszkole. Wiele sióstr zdobyło średnie i wyższe wykształcenie. Wydane zostały pozycje książkowe dotyczące historii Zgromadzenia. Bolesnym przeżyciem dla m. Emilii była śmierć wikarii – s. Gracjany Tysarczyk w wypadku samochodowym w grudniu 1990 roku, w którym również matka uległa ciężkim obrażeniom. Po kapitule w 1991 roku została skierowana na placówkę przy parafii Opatrzności Bożej w Gdańsku, al. Jana Pawła II. W latach 1991-1998 pracowała w kancelarii tej parafii i przez dwie kadencje pełniła obowiązki przełożonej domu zakonnego (1992-1998). Przez kolejne sześć lat posługiwała jako przełożona domu przy ul. Startowej, pomagając także w kancelarii parafii św. Kazimierza na Zaspie (1998-2004). Jako seniorka pozostawała na tej placówce przez kolejne 20 lat. Mimo podeszłego wieku była nadal aktywna, pomagała siostrom w kuchni i w ogrodzie, w dyżurach liturgicznych, towarzyszyła gościom, a nade wszystko wiele czasu spędzała w domowej kaplicy, uczestniczyła w liturgii w kościele św. Kazimierza. W ostatnich latach była przywożona do świątyni przez siostry na wózku. Żywo interesowała się losami Zgromadzenia, powołaniami, utrzymywała więź z siostrami i krewnymi, którzy ją odwiedzali. Na tej gdańskiej placówce dożyła sędziwej starości, otoczona miłością współsióstr, szacunkiem kapłanów i parafian. Okazją do wyrażenia wdzięczności matce Emilii i dziękczynienia za życie i powołanie Jubilatki było 75-lecie jej profesji zakonnej w 2022 roku oraz stulecie urodzin w 2023 roku.
Matka Emilia wyróżniała się wysoką kulturą i taktem. Była gotowa z uwagą i cierpliwością wysłuchać przychodzących do niej, a powierzane jej sprawy przedstawiała Panu Bogu w ufnej modlitwie. Matce Bożej zawdzięczała uratowanie powołania, sama dyskretnie i z matczyną troską wspierała siostry w kryzysie. Ceniła sobie zgodę i pokój we wspólnocie. Dawała świadectwo wielkiego zaufania Bożej Opatrzności i kultu św. Józefa. Często powtarzała, że chce wypełnić wolę Bożą i nawet w wieku 100 lat deklarowała wobec przełożonej generalnej swoją dyspozycyjność. Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia m. Emilia została przewieziona do domu generalnego 14 maja 2024 roku. Pozostawała pod opieką sióstr w domowej infirmerii, przyjmowała Pana Jezusa w Eucharystii, często się modliła słowami uwielbienia Trójcy Świętej i prosiła odwiedzające ją siostry o wspólną modlitwę różańcową. Zmarła w piątek 11 kwietnia 2025 roku o godz. 18.30.
Uroczystości żałobne odbędą się w Wielką Środę 16 kwietnia 2025 roku: o godz. 10.00 Msza święta pogrzebowa w kaplicy domu generalnego we Włocławku, pogrzeb na cmentarzu komunalnym przy ul. Chopina.
Polecajmy Bogu zmarłą m. Emilię Łyszczak, ofiarując odpust zupełny – dar Roku Jubileuszowego 2025, aby mogła wejść na Gody Zwycięskiego Bożego Baranka.
m. Agata Błaszczyk, przełożona generalna
Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy
od Niepokalanej Maryi
