Tekst homilii Ojca Świętego Jana Pawła II, odczytany przez ks. kard. Eduardo Martinez Somalo, Prefekta Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, podczas Mszy św. celebrowanej w Bazylice św. Piotra w dniu 2 lutego 1999 r.
1. „Światło na oświecenie pogan” (Łk 2,32).
Fragment Ewangelii przed chwilą wysłuchany, zaczerpnięty z opowiadania św. Łukasza, przypomina wydarzenie, które miało miejsce w Jerozolimie w czterdziestym dniu po narodzeniu Jezusa: ofiarowanie Jezusa w Świątyni. Jest to jeden z tych przykładów, w którym czas liturgiczny nawiązuje do czasu historycznego: dzisiaj, istotnie, upływa czterdzieści dni od 25 grudnia, Uroczystości Bożego Narodzenia.
Ten fakt nie pozostaje bez znaczenia. Wskazuje on, że Święto Ofiarowania Jezusa w Świątyni stanowi jakby klamrę, która oddziela i łączy etap początkowy życia Jezusa – narodzenie, z tym co będzie wypełnieniem posłannictwa – z Jego śmiercią i Zmartwychwstaniem. W dniu dzisiejszym żegnamy definitywnie okres Bożego Narodzenia i zaczniemy przygotowywać się na czas Wielkiego Postu, który rozpocznie się za piętnaście dni Środą Popielcową.
Słowa prorockie wypowiedziane przez starego Symeona ujawniają misję Dzieciątka przyniesionego do Świątyni przez rodziców: „Oto ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2, 3435). A do Maryi Symeon mówi: „A twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2, 35). Dopiero co skończyły się kolędy i już zarysowuje się krzyż na Golgocie i to dokonuje się w Świątyni, w miejscu gdzie składane są ofiary. Wydarzenie, które dzisiaj wspominamy, stanowi zatem niejako pomost pomiędzy dwoma okresami liturgicznymi Kościoła.
2. Drugie czytanie wyjęte z Listu do Hebrajczyków, stanowi interesujący komentarz do tego wydarzenia. Autor Listu spostrzega coś, co prowadzi nas do refleksji: komentując kapłaństwo Chrystusa, ukazuje jak Syn Boży „przygarnia potomstwo Abrahamowe” (Hbr 2, 16). Abraham jest Ojcem wierzących, a więc wszyscy wierzący są w jakiś sposób włączeni w to „potomstwo Abrahama”, dla którego Dzieciątko, które jest na rękach Maryi, zostaje ofiarowane w Świątyni. Wydarzenie, które dokonuje się na oczach niewielu uprzywilejowanych świadków, stanowi pierwszą zapowiedź ofiary krzyżowej.
Tekst biblijny potwierdza, że Syn Boży, solidarny z ludźmi, dzieli ich słabość i kruchość, aż do ostateczności, to znaczy, aż do śmierci. Czyni to w celu radykalnego wyzwolenia ludzkości, pokonując raz na zawsze przeciwnika, szatana, który właśnie w śmierci ma swoje pole działania nad człowiekiem i nad każdym stworzeniem (por. Hbr 2, 1415).
W tej cudownej syntezie, Autor Natchniony wyraża całą prawdę o odkupieniu świata. Uwydatnia on wielkość ofiary kapłańskiej Chrystusa, który „musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu” ( Hbr 2, 17).
Właśnie dlatego, że uwydatnia głęboki związek, który jednoczy tajemnicę Wcielenia z tajemnicą Odkupienia, List do Hebrajczyków stanowi odpowiedni komentarz do uroczystości liturgicznej, którą dzisiaj obchodzimy. List ten podkreśla misję odkupieńczą Chrystusa, w której uczestniczy cały Lud Nowego Przymierza.
W tej misji uczestniczycie w sposób szczególny wy, drogie osoby konsekrowane, które wypełniacie Bazylikę Watykańską i które serdecznie pozdrawiam. Święto Ofiarowania jest w sposób szczególny waszym świętem: obchodzimy bowiem trzeci Dzień Życia Konsekrowanego
3. Jestem wdzięczny Księdzu Kardynałowi Eduardo Martinez Somalo, Prefektowi Kongregacji ds Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, że przewodniczy tej Eucharystii. Poprzez niego pozdrawiam i dziękuję tym wszystkim, którzy w Rzymie i w świecie służą życiu konsekrowanemu.
W tym momencie moja myśl podąża ze szczególną miłością ku wszystkim osobom konsekrowanym w każdym zakątku ziemi: chodzi tu o mężczyzn i o kobiety, którzy w sposób radykalny wybrali naśladowanie Chrystusa w ubóstwie, dziewictwie i posłuszeństwie. Myślę o szpitalach, szkołach, świetlicach, gdzie pracują z całkowitym oddaniem się służbie braciom dla Królestwa Bożego; myślę o tysiącach klasztorów, w których przeżywa się komunię z Bogiem w intensywnym rytmie modlitwy i pracy; myślę o świeckich konsekrowanych, dyskretnych świadkach Chrystusa w świecie, o wielu innych, stających w pierwszej linii wśród najbiedniejszych i ludzi z marginesu.
Jakże nie wspomnieć w tym miejscu zakonników i zakonnice, którzy pełniąc posługę duszpasterską, często trudną i niebezpieczną nawet jak o tych, którzy w ostatnim czasie przelali krew? Wierni swojej misji duchowej i charytatywnej, połączyli ofiarę własnego życia z ofiarą Chrystusa dla zbawienia ludzkości. Każdej osobie konsekrowanej, a w sposób szczególny tym ostatnim, dzisiaj jest poświęcona modlitwa Kościoła, który dziękuje za dar powołania i gorąco o niego prosi. Osoby konsekrowane wnoszą decydujący wkład w dzieło ewangelizacji, nadając jej siłę profetyczną, która pochodzi z radykalności ich ewangelicznego wyboru.
4. Kościół żyje znakiem i tajemnicą. W tym dniu żyje wydarzeniem Ofiarowania Pana w Świątyni, starając się zgłębić zawartą w nim tajemnicę. W pewnym sensie jednak Kościół każdego dnia czerpie z tego wydarzenia z życia Chrystusa, medytując nad jego znaczeniem duchowym. Każdego wieczoru w kościołach i w klasztorach, w kaplicach i domach rozchodzą się na całym świecie słowa starego Symeona przed chwilą wygłoszone:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze twemu
w pokoju, według twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu twego, Izraela” (Łk 2,29-32).
Tak modlił się Symeon, któremu było dane zobaczyć realizację obietnic Starego Przymierza. Tak też się modli Kościół, który nie oszczędzając energii poświęca się, aby nieść wszystkim ludziom dar Nowego Przymierza.
W tajemniczym spotkaniu Symeona z Maryją, łączy się Stary i Nowy Testament. Stary prorok i młoda Matka razem dziękują Bogu za to Światło, które przezwyciężyło ciemności. Jest to Światło, które błyszczy w sercu ludzkiej egzystencji: Chrystus, Zbawiciel i Odkupiciel świata, „światło na oświecenie pogan i chwałę ludu swego, Izraela”.
Amen.
