NASZE ŻYCIE DUCHOWE WOBEC WYZWAŃ, JAKIE PRZEŻYWA EUROPA
Europa stoi dziś wobec licznych wyzwań, które budzą nadzieję i pobudzają inicjatywę, a jednocześnie wywołują lęk, skupienie się na sobie i nieufność. Te wyzwania odnoszą się do nas wszystkich. Dotykają także nas, zakonnice i zakonników, w tym, co jest najbardziej zasadnicze i cenne: życie i jego sens, godność każdej osoby ludzkiej, sprawiedliwość, pokój. Dzielimy z naszymi współczesnymi te same zranienia, tę samą wrażliwość i niepewność. I pragniemy pracować na rzecz większej jedności, którą buduje się w prawdziwym poszanowaniu drugiego człowieka.
Trzeba wziąć bardziej pod uwagę i zrozumieć lepiej całe bogactwo życia zakonnego. Pójście za Chrystusem (sequela Christi) zawiera bowiem w sobie wszelkie pomoce, których dziś potrzebujemy.
Prymat Boga w naszym życiu czyni dzisiejsze czasy czasem łaski. Pokładanie ufności w Jezusie Chrystusie zakorzenia nas głęboko w Bogu i czyni możliwym zaufanie do siebie samych i do innych. Doświadczenie modlitwy i kontemplacji czyni z nas świadków, zdolnych do proponowania wiary w świecie, poszukującym sensu swego istnienia, często pozbawionym nadziei i niepewnym przyszłości.
Życie wspólnotowe uczy nas „żyć razem” w sposób wymagający i jednocześnie bogaty w wartości ludzkie. Otwiera nas na zdolność do akceptowania inności, do uczenia się z cierpliwością dialogu, do spotkania z innym człowiekiem. Życie wspólnotowe stanowi zaproszenie do stałego przekraczania indywidualizmu i rozrywania kręgu lęków wobec innego, wobec obcokrajowca, wobec różnorodności… Prowadzi nas do coraz większej solidarności między zgromadzeniami, kulturami, religiami… Jest ono miejscem stałego rozeznawania pod kątem naszej misji.
Pojednanie jest dla każdego z nas owocem dialogu, prawdy i pokory, które prowadzą nas do odkrycia siły przebaczenia. A my stajemy się ludźmi niosącymi to przebaczenie, zdolnymi do leczenia ran w nas samych i między nami, między narodami, które dźwigają ciężar swej historii, i w naszych społeczeństwach, naznaczonych przemocą.
Śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, wybrane w sposób wolny, ukierunkowują głębokie pragnienia człowieka i czynią nas zdolnymi do miłości i do służby. Pomagają nam w uwolnieniu się od pokusy dominowania nad innymi i uzdalniają do działania na rzecz godności wszystkich ludzi, szczególnie najsłabszych i ofiar współczesnego niewolnictwa.
Przyjęcie Boga, który ciągle na nowo nas zaskakuje, nawet w trudnych sytuacjach, jakie przechodzi dziś życie zakonne, zaprasza nas do głębszego zrozumienia nadziei i oczekiwań budującej się Europy, która „poszukuje swej duszy”. Pobudza nas do szukania nowych form życia charyzmatami naszych założycieli, aby lepiej odpowiedzieć na najbardziej naglące wołanie naszych czasów, szczególnie ludzi młodych, którzy są nadzieją Europy.
Razem z innymi zakonnicami i zakonnikami, pełni zaufania wobec dróg Ducha Świętego i Kościoła, możemy zainicjować nowe drogi dla Europy.
Jest to wymagające wezwanie do budowania Europy według Bożego Serca.
