Jedna z największych postaci Kościoła w epoce powojennej, intelektualista, dyplomata, mediator, ale również ojciec, wprowadzający klimat pogody ducha i radości – tak o śp. abp. Bronisławie Dąbrowskim mówili uczestnicy konferencji „Abp Bronisław Dąbrowski – emisariusz Prymasa Tysiąclecia, orionista, duszpasterz”. Spotkanie zostało zorganizowane 7 listopada w Warszawie z okazji obchodów 100-lecia urodzin wieloletniego sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski.
Kiedy jako młody ksiądz chciał wyjechać na misję do Ameryki Południowej, usłyszał od założyciela Zgromadzenia Zakonnego Małego Dzieła Boskiej Opatrzności (Orioniści), do którego należał, żyjącego wówczas św. Alojzego Orione – Twoja misja jest w Polsce. – to wydarzenie przypomniał ks. Flavio Peloso, były generał orionistów podczas konferencji poświęconej abp. Bronisławowi Dąbrowskiemu.
Podczas spotkania zorganizowanego z okazji obchodów 100-lecia urodzin emisariusza i przyjaciela Prymasa Tysiąclecia o abp. Dąbrowskim mówili historycy i świadkowie jego życia. Spotkanie transmitowała internetowa telewizja SalveTV.
– Abp Dąbrowski zawsze stał po stronie społeczeństwa i zawsze walczył o to, by społeczeństwo było po stronie Kościoła – mówił Peter Raina podczas spotkania w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. Prof. Jan Żaryn nazwał go polskim intelektualistą. Natomiast prof. Antoni Dudek podkreślił, że abp Dąbrowski realizował strategię kard. Wyszyńskiego, którą nazwał strategią pragmatycznego oporu.
– Wprowadzał klimat pogody ducha, radości i otwartości. – Był jak ojciec – podkreślała s. Klimczak, która znała abp. Dąbrowskiego osobiście. – Bardzo mnie wspierał – mówiła natomiast dr Anna Gręziak, która będąc jego lekarzem, miała w nim również przyjaciela. – Ojciec – jak go nazywała – mówił o innych wyłącznie dobrze – wspominała.
Abp Bronisław Dąbrowski urodził się 2 listopada 1917 r. w Grodźcu koło Konina. W 1935 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Orionistów w Zduńskiej Woli. W 1943 r. ukończył konspiracyjne studia na Wydziale Pedagogicznym w Warszawie. Po Powstaniu Warszawskim został wywieziony do obozu pracy w Bittinheim koło Dachau. W 1945 r. wrócił do Polski, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. Był m.in. organizatorem domu opieki dla sierot wojennych w Izbicy Kujawskiej, a w Warszawie w latach 1949-1954 kierował prowadzoną przez orionistów bursą dla chłopców. Decyzją kard. Stefana Wyszyńskiego wiele lat kierował Wydziałem Spraw Zakonnych przy Sekretariacie Prymasa Polski, a w 1950 r. objął dodatkowo stanowisko dyrektora Biura Sekretariatu Episkopatu. W 1961 r. papież Jan XXIII mianował go biskupem pomocniczym warszawskim. W lutym 1969 r. został wybrany przez Konferencję Episkopatu sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski. Stanowisko to pełnił prawie ćwierć wieku, do chwili przejścia na emeryturę w 1993 r. Jako sekretarz generalny Episkopatu abp Dąbrowski należał do najbliższych współpracowników kard. Wyszyńskiego, a następnie kard. Glempa. Przez wiele lat przewodniczył delegacji Konferencji Episkopatu ds. Stosunków z Rządem PRL. Odegrał ważną rolę w rozmowach przygotowujących obrady Okrągłego Stołu. W 1982 r. papież Jan Paweł II podniósł go do godności arcybiskupa.
Zmarł 25 grudnia 1997 r. w Warszawie. W roku 2017 przypada zatem również 20-lecie śmierci hierarchy.
Zobacz też:
Za BPKEP
