dn. 30 stycznia 2000 roku do wiernych zebranych na Placu św. Piotra
Najdrożsi Bracia i Siostry!
W najbliższą środę, 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzić będziemy Jubileusz Życia Konsekrowanego, a więc święto tych, którzy poświęcili swe życie Chrystusowi, wiążąc się ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.
Pragnę serdecznie pozdrowić te wszystkie siostry i braci, którzy przybyli do Rzymu z tej okazji oraz tych, którzy obchodzić będą swój dzień w poszczególnych diecezjach w różnych zakątkach ziemi. Pragnę zaprosić wszystkich, aby z ufnością i radością przekroczyli Drzwi Święte i odnowili w sobie pełną dyspozycyjność do tego, by ze swego życia uczynić pieśń chwały ku czci Trójcy Świętej.
Tu, w Rzymie, przygotowujemy się do tego wydarzenia przez rozpoczynające się triduum. Dzisiejsza niedziela poświęcona jest dziękczynieniu za powołanie i konsekrację – nieocenione dary Boga, obecne w Osobie Jezusa Chrystusa konsekrowanego przez Ojca. Tematem dnia jutrzejszego będzie „Wspólnota braterska”. Po południu w Auli Pawła VI odbędzie się uroczyste spotkanie osób konsekrowanych, transmitowane także przez radio i telewizję. 1 lutego szczególny nacisk zostanie położony na posłannictwo i świadectwo – w tym dniu odbędzie się adoracja eucharystyczna w bazylice Matki Bożej Większej.
Punktem kulminacyjnym Jubileuszu Życia Konsekrowanego będzie Msza św., której – jeśli Bóg pozwoli – będę miał radość przewodniczyć na Placu św. Piotra w otoczeniu wielkiej rzeszy osób konsekrowanych. Zapraszam was do duchowej jedności z braćmi i siostrami, którzy dają wyraz różnym formom życia konsekrowanego, gdyż ich powołanie jest darem dla całego Kościoła. Oblubienica Chrystusa, którą jest Kościół, wiele zawdzięcza ze swego piękna niezliczonym charyzmatom konsekracji, które Duch Święty wzbudza w ciągu wieków wśród wiernych, począwszy od wspólnoty apostolskiej aż po dzień dzisiejszy. Dzięki ich obecności osoby konsekrowane są znakiem Chrystusa i Jego sposobu życia. Zapraszając do nieprzedkładania niczego ponad Boga i Jego Królestwo, dla wszystkich są przykładem hojności w modlitwie i poświęceniu dla bliźnich.
Wszystko to, jak widzimy, doskonale wypełniło się w Maryi z Nazaretu. Jej szczególne zjednoczenie ze Słowem wcielonym uczyniło z Niej wzór życia ewangelicznego ubogiego i posłusznego jak sam Chrystus. Osoby konsekrowane, mężczyźni i kobiety, zawsze odkrywali w Maryi Dziewicy Matkę swego powołania, doświadczając zarówno w chwilach radosnych, jak i w trudnościach Jej przemożnej opieki. Powierzamy dziś Maryi wszystkie Jej córki i wszystkich synów – osoby konsekrowane. Modlimy się, aby ludzkość mogła znajdować w ich świadectwie ewangelicznym skuteczną pomoc w dążeniu ku nowemu tysiącleciu, zgodnie z zamysłami Boga.
/na podstawie tekstu KAI/
Obchody Jubileuszu Życia Konsekrowanego
na Placu św. Piotra – 2 lutego 2000
/Osiemnaście tysięcy zakonników i zakonnic z całego świata wzięło udział 2 lutego w Mszy św. pod przewodnictwem papieża Jana Pawła II na Placu św. Piotra w Watykanie, odprawionej z okazji obchodów Jubileuszu Życia Konsekrowanego. Do zebranych Ojciec Święty zwrócił się z następującym przemówieniem:/
Najdrożsi Bracia i Siostry!
1. „A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na Nim… Była tam również prorokini Anna” (Łk 2.25-26.36).
Te dwie postacie, Symeon i Anna, towarzyszą ofiarowaniu Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Ewangelista podkreśla, że każda z nich na swój sposób uprzedza wydarzenie. W obojgu wyraża się oczekiwanie na przyjście Mesjasza. Oboje noszą w sobie w jakiś sposób tajemnicę świątyni jerozolimskiej. Dlatego oboje są w niej obecni – w sposób, można powiedzieć, opatrznościowy – w chwili, kiedy Rodzice przynoszą do niej Jezusa, w czterdzieści dni po narodzeniu, aby ofiarować Go Panu.
Symeon i Anna wyrażają oczekiwanie całego Izraela. Dane im jest spotkać się z Tym, którego od wieków zapowiadali prorocy. Oświeceni Duchem Świętym, oboje staruszkowie rozpoznają oczekiwanego Mesjasza w Dziecku, które Maryja i Józef przynieśli do świątyni, żeby wypełnić przepisy Prawa Pańskiego.
Słowa Symeona mają wydźwięk proroczy: starzec patrzy wstecz i przepowiada przyszłość. Powiada on: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,29-32). Symeon wyraża spełnienie się oczekiwania, które stanowiło rację jego życia. To samo dzieje się z prorokinią Anną, która raduje się na widok Dziecięcia i mówi o Nim „tym, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy” (Łk 2, 38).
2. Dzisiejsze święto liturgiczne co roku gromadzi u Grobu Piotra szeroki zastęp osób konsekrowanych. Dzisiaj zastęp ten zamienił się w tłumy, ponieważ przybyły tu osoby konsekrowane z każdej części świata. Najdrożsi Bracia i Siostry, obchodzicie dzisiaj swój Jubileusz, Jubileusz Życia Konsekrowanego. Obejmuję was ewangelicznym uściskiem pokoju!
Pozdrawiam Przełożonych i Przełożone różnych Zgromadzeń i Instytutów i pozdrawiam was wszystkich, drodzy Bracia i Siostry, którzy zechcieliście przeżyć jubileuszowe doświadczenie, przekraczając próg Świętej Bramy Patriarchalnej Bazyliki Watykańskiej. W was moja myśl obejmuje wszystkich waszych Współbraci i Siostry, rozsianych po świecie: również do nich kieruję serdeczne pozdrowienie.
Zebrani przy Grobie Księcia Apostołów w tym Roku Jubileuszowym, chcecie wyrazić w sposób szczególnie oczywisty głęboką więź, która łączy życie konsekrowane z Następcą Piotra. Znaleźliście się tutaj, aby na ołtarzu Pana złożyć nadzieje i problemy waszych poszczególnych instytutów. W duchu Jubileuszu dziękujecie Bogu za dokonane dobro i równocześnie prosicie o przebaczenie ewentualnych niedociągnięć, które naznaczyły życie waszych Rodzin Zakonnych.
U początków nowego tysiąclecia zastanawiacie się nad skuteczniejszymi sposobami przyczynienia się, zgodnie z pierwotnym charyzmatem, do nowej ewangelizacji, docierając do wielu osób, które jeszcze nie znają Chrystusa. W tej perspektywie wznosi się wasze wezwanie do Pana żniwa, aby w sercu tylu chłopców i dziewcząt rozbudził pragnienie całkowitego oddania się sprawie Chrystusa i Ewangelii.
Chętnie jednoczę się z waszą modlitwą. Będąc pielgrzymem w tak wielu częściach świata mogłem uświadomić sobie znaczenie waszej proroczej obecności dla całego ludu chrześcijańskiego. Mężczyźni i kobiety obecnego pokolenia bardzo potrzebują spotkania z Panem i Jego wyzwolicielskim orędziem zbawienia. Również z tej okazji chętnie podkreślam przykład wielkodusznego oddania się świadczony przez niezliczonych waszych Współbraci i Siostry, które często działają w trudnych sytuacjach. W imię Chrystusa poświęcają się oni bezgranicznie służbie ubogim, wykluczonym, najmniejszym.
Wielu z nich także w tych latach przypłaciło najwyższym świadectwem krwi swój wybór wierności dla Chrystusa i dla człowieka, bez ustępstw i bez kompromisów. Składamy im wyrazy naszego podziwu i naszej wdzięczności!
3. Ofiarowanie Jezusa w Świątyni rzuca szczególne światło na wasz wybór, drodzy Bracia i Siostry. Czy może również wy nie przeżywacie tajemnicy oczekiwania na przyjście Chrystusa, wyrażonej i prawie uosobionej przez Symeona i Annę? Czy wasze śluby nie wyrażają może ze szczególnym napięciem owego oczekiwania na spotkanie z Mesjaszem, które oboje tych staruszków izraelskich nosiło w sercu? Jako postacie Starego Testamentu postawione na progu Nowego, wyrażają wewnętrzną postawę, która nie uległa przedawnieniu. Przyjęliście ją za swoją, nastawieni na oczekiwanie powrotu Oblubieńca.
Świadectwo eschatologiczne należy do istoty waszego powołania. Śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości dla Królestwa Bożego stanowią orędzie dla świata o ostatecznym przeznaczeniu człowieka. Jest to bezcenne orędzie: „Człowiek, który czuwa i wyczekuje spełnienia się obietnic Chrystusa, potrafi natchnąć nadzieją także swoich braci i siostry, często zniechęconych i pesymistycznie patrzących w przyszłość” (Vita consecrata, 27).
4. „Duch Święty spoczywał na Nim” (Łk 2,26). To, co ewangelista mówi o Symeonie, można odnieść także do was, których Duch prowadzi do szczególnego doświadczenia Chrystusa. Przez odnowicielską siłę swojej miłości chce On uczynić z was skutecznych świadków nawrócenia, pokuty, nowego życia.
Serce, uczucia, zainteresowania i pragnienia, skupione na Jezusie, stanowią największy z darów, który Duch sprawia w was. Upodabnia was do Niego, który jest czysty, ubogi i posłuszny. I rady ewangeliczne, nie będąc bynajmniej wyrzeczeniem, które zubaża, stanowią wybór, który wyzwala osobę do pełniejszego urzeczywistnienia swoich możliwości.
O prorokini Annie ewangelista mówi, że „nie rozstawała się ze świątynią” (Łk 2,37). Pierwsze powołanie człowieka, który poświęca się naśladowaniu Chrystusa, polega na „przebywaniu z Nim” (Mk 3,14), na stanowieniu z Nim jedności, słuchając Jego słowa w ustawicznym wielbieniu Boga (por. Łk 2,38). Myślę w tej chwili o modlitwie, zwłaszcza o liturgicznej, która wznosi się z tak wielu klasztorów i wspólnot życia konsekrowanego rozsianych po całej ziemi. Drodzy Bracia i Siostry, niechaj z pokorą i stałością rozbrzmiewa w Kościele wasze uwielbienie a pieśń waszego życia niech odbija się głębokim echem w sercu świata.
5. Radosne doświadczenie spotkania z Jezusem, radość i uwielbienie, które wypływają z serca, nie mogą pozostawać ukryte. Służba Ewangelii, pełniona przez Instytuty Życia Konsekrowanego i Stowarzyszenia Życia Apostolskiego w różnorodności form rozbudzonych w Kościele przez Ducha Świętego, zawsze rodzi się z doświadczenia miłości i żywego spotkania z Chrystusem. Rodzi się z uczestnictwa w Jego trudzie i z Jego nieustannego ofiarowania się Ojcu.
Wezwani do pozostawienia wszystkiego, aby iść za Chrystusem, wy, konsekrowani i konsekrowane, wyrzekacie się kształtowania swego życia w oparciu o rodzinę, zawód, interesy ziemskie, a wybieracie Pana jako jedyne kryterium tożsamości. Uzyskujecie w ten sposób nową tożsamość rodzinną. Do was w sposób szczególny odnoszą się słowa Boskiego Nauczyciela: „ten Mi jest bratem, siostrą i matką” (Mk 3,35). Wezwanie do wyrzeczenia się, jak dobrze wiecie, nie ma na celu pozostawienie was „bez rodziny”, ale uczynienie z was pierwszych i bezcennych członków „nowej rodziny”, stanowiących świadectwo i proroctwo dla wszystkich tych, których Bóg chce powołać i wprowadzić do swego domu.
6. Najdrożsi, w każdej chwili waszego życia niech będzie przy was, jako przykład i wsparcie, Dziewica Maryja. Jej Symeon odsłonił tajemnicę Syna i miecza, który miał „przeniknąć Jej duszę” (Łk 2,35). Jej powierzam was wszystkich obecnych tutaj i wszystkie osoby życia konsekrowanego, które obchodzą Jubileusz:
Dziewico Maryjo, Matko Chrystusa i Kościoła,
skieruj swoje spojrzenie na mężczyzn i kobiety,
których Twój Syn wezwał do naśladowania Go
w całkowitym poświęceniu się Jego miłości:
niech pozwolą prowadzić się Duchowi Świętemu,
niech będą niestrudzeni w dawaniu samych siebie i w służbie Panu,
i równocześnie wiernymi świadkami
radości, która wypływa z Ewangelii
i głosicielami Prawdy,
która prowadzi człowieka ku źródłom nieśmiertelnego Życia.
Amen!
/Przed końcowym błogosławieństwem Jan Paweł II pozdrowił w kilku językach uczestników spotkania przybyłych z zagranicy, w tym także Polaków, do których powiedział:/
„Pozdrawiam serdecznie wszystkie zakony, zgromadzenia, stowarzyszenia życia apostolskiego i instytuty świeckie obecne na Jubileuszu Życia Konsekrowanego w Rzymie. Dziękuję Bogu wraz z wami wszystkimi za dar powołania do życia konsekrowanego, które przynosi obfite owoce świętości i gorliwości apostolskiej w naszej Ojczyźnie i poza jej granicami. Za ten dar niech będzie uwielbiony Bóg, który wybrał was przed wiekami w Jezusie Chrystusie i przeznaczył dla siebie z miłości. Niech błogosławieństwo Boga w Trójcy Przenajświętszej towarzyszy nieustannie wam tu obecnym i wszystkim osobom życia konsekrowanego w Polsce.”
