Rano 12 marca 2018 roku w wieku 99 lat, s. Franciszka Maria Kazuko Nakayama, pierwsza Matka Generalna Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej, po życiu pełnym poświęcenia w służbie Bogu i drugiemu człowiekowi odeszła do Niepokalanowa Niebieskiego.
s. Franciszka była Matką i Siostrą dla każdej z nas. I mimo iż od 2011 roku przestała być Matką Generalną, nieustannie wspierała siostry swoją obecnością, cierpieniem, modlitwą i radą. Była niejako łącznikiem całego Zgromadzenia z o. Założycielem, o. Mieczysławem Maria Mirochną, z którym przez wiele lat współpracowała.
s. Franciszka Maria Kazuko Nakayama urodziła się w rodzinie buddyjskiej dnia 18 lutego 1919 r., a swoje nawrócenie na wiarę katolicką zawdzięcza św. Maksymilianowi, jego wstawiennictwu. Udzielając w 1994 r. wywiadu wyznała: „W latach 1930-36 pracował na misjach w Japonii św. Maksymilian Maria Kolbe, a ja byłam wtedy uczennicą żeńskiego liceum w Nagasaki. Jestem przekonana, że wśród spotykanych na ulicach Nagasaki zakonników, widziałam św. Maksymiliana i dzięki temu gorliwemu misjonarzowi, jego modlitwom i umartwieniom, otrzymałam przez Niepokalaną łaskę dojścia do Najświętszego Serca Pana Jezusa”.
Dom rodziny Nakayama mieścił się bardzo blisko franciszkańskiego klasztoru. Kazuko pamięta, że w jej rodzinnym domu znajdował się „Rycerz Niepokalanej”, mimo tego, iż rodzina była pogańska, a także stara figura Niepokalanej z brązu – prezent otrzymany przez jej tatę. Kazuko dostrzegła w tej obecności Maryi w figurze i obrazkach znajdujących się w domu przyczynę Bożego błogosławieństwa. Ostatecznie to zbliżenie do Niepokalanej doprowadziło ją samą, a także jej mamę i siostrę do przyjęcia chrztu.
Kiedy miała 22 lata zachorowała poważnie na płuca i udała się na leczenie do sanatorium Ave Maria prowadzonego przez katolickie siostry zakonne, gdzie to po raz pierwszy zetknęła się z wiarą katolicką i katolikami. Od jednej pacjentki – katoliczki otrzymała obrazek Najświętszego Serca Pana Jezusa. Czuła, że Jezus pociąga ją do siebie, a Serce Boże było dla niej źródłem pociech w czasie cierpień fizycznych i duchowych. Kazuko zaczęła zapoznawać się z wiarą katolicką, chętnie czytała katechizm i coraz bardziej przekonywała się o prawdziwości tej wiary. Czuła, że może ona dać jej prawdziwe szczęście, którego tak bardzo pragnęła i szukała. „Wychodząc z czarnej jaskini niewiary – wyznaje – zostałam zalana światłem, pokojem i radością. Można to porównać do wyjścia na wielką przestrzeń kosmiczną. Nieustannie płakałam ze szczęścia odnalezienia prawdziwego sensu życia”.
Po dwuletnim przygotowaniu przyjęła w 1941 r. w sanatorium chrzest święty, a później Komunię świętą i sakrament bierzmowania. Kiedy ukończyła Akademię Medyczną, zaczęła poważnie zastanawiać się nad swoją przyszłością. We wszystkim pragnęła wypełnić jedynie wolę Bożą. Myślała o wstąpieniu do zakonu kontemplacyjnego, ale po nawiązaniu kontaktu z siostrami karmelitankami i klaryskami rozeznała, że z powodu słabego zdrowia nie może podjąć klauzurowego stylu życia.
Po powrocie z sanatorium zaczęła uczęszczać na Eucharystię do kościoła OO. Franciszkanów w Hongochi. Tam to po raz pierwszy usłyszała o św. Maksymilianie, o Rycerstwie Niepokalanej i tam również ok. 1943 r. wstąpiła do Rycerstwa Niepokalanej i III Zakonu Franciszkańskiego Świeckich.
Po wybuchu bomby atomowej w Nagasaki Kazuko, która z zawodu była już lekarzem, zaczęła pomagać w sierocińcu prowadzonym przez franciszkanów. Pewnego dnia o. Stanisław Kumagawa, zastępca o. Mirochny powiedział, że istnieje potrzeba założenia żeńskiej gałęzi franciszkańskiej, która żyłaby wyłącznie duchem Rycerstwa Niepokalanej (więcej informacji znajduje się w zakładce Rycerstwo Niepokalanej) – MI, aby sprostać obecnej sytuacji społecznej. O. Mieczysław otrzymał już wtedy pozwolenie najwyższych władz zakonu franciszkańskiego z Rzymu na założenie takiego Zgromadzenia.
Kiedy Kazuko usłyszała tę wiadomość bardzo się ucieszyła i pomyślała sobie, że z radością wstąpiłaby do takiego Zgromadzenia. W czasie adoracji Najświętszego Sakramentu usłyszała w swoim sercu: „To jest Zgromadzenie, do którego masz wstąpić”, więc postanowiła czekać na założenie tego Zgromadzenia.
Kiedy część sierot została umieszczona w Konagai, o. Mieczysław zaczął tam gromadzić dziewczęta, które myślały o Zgromadzeniu w duchu MI. Zamieszkały one w niewielkim domu w bezludnym Konagai bez dostępnych dróg, elektryczności i wodociągu, w bardzo trudnych warunkach. Opiekowały się tam mieszkającymi dziećmi w sierocińcu prowadzonym przez OO. Franciszkanów. O. Mieczysław przyjeżdżał do nich z Nagasaki, aby formować je i przygotowywać do założenia nowego Zgromadzenia.
Tak pierwsze wrażenia z tego okresu wspomina sama Kazuko w udzielonym w 1994 r. wywiadzie do „Informatora Rycerstwa Niepokalanej”: „Nasza siódemka rozpoczęła życie wspólne, przygotowując się przez rekolekcje prowadzone przez o. Mieczysława. Moja decyzja podjęcia takiego życia była przemodlona i potwierdzona silnym wewnętrznym głosem, który usłyszałam pewnego dnia po przyjęciu Komunii świętej: <mam iść drogą całkowitego zawierzenia Niepokalanej>. Z jaką radością podjęłam tę nową drogę życia! Nigdy nie zapomnę słów rekolekcjonisty, o. Mieczysława, a mianowicie: <…duch św. Franciszka polega na życiu według całej Ewangelii świętej, a nie tylko jej fragmentów. Analogicznie ma się sprawa z oddaniem Niepokalanej, ma ono być bezgraniczne i bezwarunkowe, nawet do oddania życia, choćby i dziś.>”.
Dzień 8 grudnia 1949 r., święto Niepokalanego Poczęcia NMP, był dniem wielkiej radości, gdyż pierwsza siódemka, a wśród nich Kazuko, z rąk O. Założyciela otrzymała zakonny habit i welon oraz rozpoczęła postulat. Wtedy też dziewczęta otrzymały imiona zakonne: Kazuko otrzymała imię Franciszka.
Niepokalana błogosławiła nowemu Zgromadzeniu, do którego zaczęły zgłaszać się nowe kandydatki. Dnia 8 grudnia 1952 r. s. Franciszka wraz z kilkoma innymi postulantkami rozpoczęła nowicjat w Fujisawa pod kierownictwem mistrzyni z innego zgromadzenia. Dnia 15 grudnia 1953 r. złożyły one pierwsze śluby, a 15 grudnia 1959 r. na ręce ks. abp Yamaguchi złożyły śluby wieczyste. W 1960 r. odbyła się pierwsza kapituła generalna, podczas której pierwszą Matką Generalną została wybrana s. Franciszka Maria Nakayama i tę funkcję, na prośbę O. Założyciela, sprawowała tę funkcję do 2011 r. Od tego czasu Matka Franciszka pozostała w Domu Generalnym w Konagai, towarzysząc siostrom swoją pokorną obecnością, cierpieniem i modlitwą. Odeszła do Niepokalanowa Niebieskiego 12 marca 2018 roku w wieku 99 lat. Polecamy modlitwie śp. s. Franciszkę Marię. Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie…
s. Klara Maria Machulska SFMI
