Księże Kardynale,
Czcigodni Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie,
Drogie Siostry!
Cieszę się, że mogę spotkać się z Wami z okazji Zebrania Plenarnego Międzynarodowej Unii Przełożonych Generalnych. Pozdrawiam ks. kardynała Rodé, prefekta Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, i dziękuję za serdeczne słowa, z którymi się do mnie zwrócił; obejmuję tym podziękowaniem Przewodniczącą waszej Unii, s. Teresinhę Raserę, która była wyrazicielką serdecznych uczuć nie tylko waszych, ale także zakonnic z całego świata. Pozdrawiam też każdą z was, drogie Przełożone Generalne, reprezentujące 794 żeńskie rodziny zakonne, obecne w 85 krajach na pięciu kontynentach. A przez was dziękuję wielkiej armii świadków miłości Chrystusa, którzy pracują w dziedzinie ewangelizacji, wychowania i miłości społecznej.
Jak przypomniała wasza Przewodnicząca, temat Zebrania Plenarnego, które odbywa się w tych dniach, jest szczególnie interesujący: Powołane, by utkać nową duchowość, zdolną do rodzenia nadziei i życia dla całej ludzkości. Temat, który wybrałyście, jest owocem szerokiej refleksji nad następującą kwestią: „Kontemplując nasz świat, wsłuchując się w jego wołanie, jego potrzeby, pragnienia i aspiracje – jaka jest ta przędza, którą my, zakonnice odpowiedzialne za nasze Zgromadzenia, powinnyśmy tkać w tym momencie, aby stać się prawdziwymi «Bożymi tkaczkami», prorockimi i mistycznymi?”. Uważna analiza odpowiedzi, dokonana przez Radę Wykonawczą waszej Unii, pozwoliła zrozumieć, że wybrany symbol „tkania” jest obrazem szczególnie kobiecym, znanym we wszystkich kulturach, i dlatego odpowiada temu, co Przełożone Generalne odczuwają jako szczególnie naglące w obecnym czasie w wymiarze duchowym i apostolskim. W tych samych odpowiedziach wskazano na pewne „nitki” – kobieta, imigranci, ziemia i jej świętość, świeccy, dialog z religiami świata – które uważacie za bardziej niż kiedykolwiek użyteczne w tym „tkaniu” odnowionej duchowości życia konsekrowanego w naszej epoce i znalezieniu w ten sposób apostolstwa bardziej odpowiadającego potrzebom ludzi.
Nad tymi właśnie sprawami dokonujecie refleksji w trakcie Zebrania Plenarnego. Jesteście świadome, że każda przełożona generalna jest powołana do tego, aby być – jak słusznie podkreśliła wasza Przewodnicząca – animatorką i promotorką „mistycznego i prorockiego” życia konsekrowanego, mocno zaangażowanego w budowanie Królestwa Bożego. Pan przynagla was, drogie Zakonnice, abyście „tkały” dziś tą właśnie „przędzą” żywą tkaninę owocnej służby Kościołowi i wymownego świadectwa ewangelicznego, „zawsze starego i zawsze nowego”, ponieważ wiernego radykalizmowi Ewangelii i odważnie wcielanego w rzeczywistość współczesną, szczególnie tam, gdzie istnieje więcej ubóstwa ludzkiego i duchowego.
Niewątpliwie niemałe są wyzwania społeczne, ekonomiczne i religijne, z którymi życie zakonne musi się zmierzyć w obecnym czasie! Tych pięć przestrzeni duszpasterskich, które uwypukliłyście, stanowią właśnie „przędzę”, którą powinniście tkać w złożonej rzeczywistości codziennego życia, w relacjach międzyosobowych i w apostolstwie. Chodzi nierzadko o pójście nieznanymi ścieżkami misyjnymi i duchowymi, podtrzymując jednak mocno swoją wewnętrzną relację z Chrystusem. Tylko z takiego zjednoczenia z Bogiem wypływa i jest stale karmiony wymiar „prorocki” waszej misji, który oznacza „głoszenie Królestwa niebieskiego”, konieczne w każdym czasie i w każdej społeczności.
Nie ulegajcie więc nigdy pokusie oddalenia się od intymnego związku z waszym niebieskim Oblubieńcem, dając się pochwycić nadmiernie interesom i problemom życia codziennego. Założyciele i Założycielki waszych Instytutów mogli stać się „profetycznymi pionierami” w Kościele, ponieważ nigdy nie utracili żywej świadomości, że są w świecie, ale nie ze świata, według jasnego nauczania Jezusa (por. J 17,14). Idąc za Jego przykładem, starali się komunikować słowami i konkretnymi gestami miłość Bożą przez całkowity dar z siebie samych, zachowując zawsze spojrzenie i serce przy Nim.
Drogie Zakonnice, jeśli pragniecie iść wiernie śladami waszych Założycieli i Założycielek i pomóc waszym siostrom w naśladowaniu ich przykładu, pielęgnujcie „mistyczny” wymiar życia konsekrowanego, starajcie się, aby wasza dusza była zawsze zjednoczona z Bogiem przez kontemplację. Jak uczy Pismo, „prorok” najpierw słucha i kontempluje, potem mówi, pozwalając, aby przeniknęła go miłość Boża, która niczego się nie lęka i jest mocniejsza nawet od śmierci. Prawdziwy prorok nie troszczy się o to, aby tworzyć dzieła, z pewnością ważne, ale nie zasadnicze. Stara się przede wszystkim o to, aby być świadkiem miłości Boga, starając się żyć nią w rzeczywistości świata, nawet gdy jego obecność może czasem być niewygodna, ponieważ ofiarowuje i wciela wartości alternatywne.
Niech waszą priorytetową troską będzie pomoc waszym współsiostrom w poszukiwaniu przede wszystkim Chrystusa i we wspaniałomyślnym oddaniu się służbie Ewangelii. Nigdy nie rezygnujcie z całej możliwej troski o formację ludzką, kulturalną i duchową osób wam powierzonych, aby były w stanie odpowiedzieć na dzisiejsze wyzwania kulturowe i społeczne. Bądźcie pierwsze w dawaniu przykładu rezygnacji z wygody, z dostatku, z udogodnień, aby wypełnić waszą misję. Dzielcie się bogactwem swego charyzmatu z tymi, którzy są zaangażowani w tę samą i jedyną misję Kościoła, jaką jest budowanie Królestwa. Starajcie się w tym celu o pogodną i serdeczną współpracę z kapłanami, ze świeckimi i szczególnie z rodzinami, aby wyjść naprzeciw cierpieniu, potrzebom, ubóstwu materialnemu i przede wszystkim duchowemu tylu naszych współczesnych. Pielęgnujcie ponadto szczerą komunię i przejrzystą współpracę z Biskupami, pierwszymi odpowiedzialnymi za ewangelizację w Kościołach lokalnych.
Drogie Siostry, wasze Zebranie Generalne odbywa się w czasie paschalnym, w którym liturgia zaprasza nas, abyśmy głosili z nieustanną radością: Oto dzień, który dał nam Pan, radujmy się i weselmy! Radość i pokój paschalny niech wam towarzyszą i zawsze będą w was i w każdej z waszych wspólnot. W każdej okoliczności bądźcie zwiastunkami radości paschalnej, jak kobiety, które udały się do grobu, znalazły go pustym i otrzymały dar spotkania Chrystusa Zmartwychwstałego. Pełne radości pobiegły z wieścią do Apostołów. Niech czuwa nad wami i waszymi rodzinami zakonnymi Maryja, Królowa Dziewic, jak również wasi święci i błogosławieni Założyciele i Założycielki. Powierzając was ich wstawiennictwu, z całego serca zapewniam was o pamięci w modlitwie i z radością udzielam szczególnego Błogosławieństwa Apostolskiego.
