KOMISJA PIELĘGNIARSKA
Komisja Pielęgniarska jest zespołem sióstr pielęgniarek, które reprezentują różne Zgromadzenia zakonne, jak również działy pracy pielęgniarskiej.
Opiekunką Komisji z ramienia Konsulty była do roku 2000 m. Maria Floryn, przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr NMP Niepokalanie Poczętej, które ma swoją siedzibę w Mariówce. Od roku 2001 obowiązki Opiekunki przejęła m. Danuta Wróbel, przełożona generalna tegoż Zgromadzenia.
W skład Komisji wchodzi 9 sióstr:
* Siostry Szarytki (2)
* Siostry Franciszkanki od Cierpiących (2)
* Siostra Służebniczka Starowiejska
* Siostra ze Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny z Bordeaux
* Siostra Urszulanka SJK
* Siostra Albertynka
* Siostra Felicjanka
Komisja Pielęgniarska ma swoje spotkania cztery razy w ciągu roku, a w razie potrzeby i częściej.
Zadaniem Komisji jest w pierwszym rzędzie niesienie pomocy siostrom pielęgniarkom zakonnym w Polsce, zarówno w osiągnięciu doskonałości chrześcijańskiej jak i etyczno – zawodowej. W tym celu organizowane są sześciodniowe rekolekcje dla sióstr pielęgniarek zakonnych w Gostyniu Poznańskim. W przepięknej scenerii u stóp Matki Bożej Róży Duchownej gromadzą się siostry pielęgniarki, aby po trudnej, odpowiedzialnej pracy przy człowieku ciężko chorym, cierpiącym, samotnym, zaczerpnąć nowego ducha i sił do dalszego trwania przy Chrystusie obecnym w szczególny sposób w człowieku cierpiącym. W okresie sprawozdawczym w rekolekcjach uczestniczyło ponad 160 sióstr z 40 Zgromadzeń zakonnych.
Co roku siostry pielęgniarki zakonne spotykają się również na dorocznych dniach skupienia organizowanych na Jasnej Górze. W okresie sprawozdawczym uczestniczyło w tych Dniach Skupienia 800 sióstr.
Tematyka zarówno rekolekcji jak i dni skupienia dotyczy życia konsekrowanego, życia charyzmatem zgromadzenia i służby człowiekowi choremu i cierpiącemu.
W roku 1999 siostry pielęgniarki zakonne miały możliwość rozważania i dziękowania Bogu Ojcu za Jego ogromną miłość do człowieka. Miały okazję do pogłębienia swego życia duchowego, relacji z Bogiem i z drugim człowiekiem. Mottem rozważań były słowa z Listu św. Jana (1J 4,16): Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.
Przeżywany Wielki Jubileusz Odkupienia, to czas nawrócenia i pojednania z Bogiem i z drugim człowiekiem. Kościołowi i światu potrzeba nowych ludzi, którzy swoim życiem potrafią zaświadczyć o tym, że Bóg jest naszym Ojcem i że kocha każdego człowieka, a zwłaszcza chorego i ubogiego.
Jako osoby powołane, konsekrowane żyjemy w samym sercu Kościoła. Nasze życie ma tętnić miłością Boga i bliźniego. Naszym zadaniem jest budowanie cywilizacji miłości w miejscach pracy i we własnych wspólnotach. Miłość Boga ma być u podstaw naszej miłości do człowieka.
Jesteśmy słabymi ludźmi, stąd też potrzeba nam ciągłego nawracania się. Maryja pierwsza osoba konsekrowana uczy nas wielkiego zaufania i zawierzenia Słowu. Na miłość Maryja odpowiada miłością. Posłuszna woli Ojca idzie z pośpiechem do swej krewnej Elżbiety, aby tam dzielić się miłością, radością i służyć w potrzebie.
Rok 2000 – to Rok Wielkiego Jubileuszu. Rok wdzięczności Bogu za Jego dzieło zbawienia, odkupienia człowieka oraz do osobistego nawróce-nia. Kościół ze szczególną uwagą patrzy w kierunku osób konsekrowanych. Kościół i świat oczekuje świadectwa Miłości, Miłości, którą ukazał nam Jezus Chrystus w swoim przyjściu na świat. Wszystko zaczęło się od SŁOWA, SŁOWA – BÓG, Który z miłości do człowieka przychodzi na świat. Ojciec Święty nawoływał, aby kończący się wiek i nowe tysiąclecie uczynić erą ludzi świętych. Święci nie przemijają, bo imię tej siły to MIŁOŚĆ.
Rok 2001 – nowy rok, nowego stulecia w nowym tysiącleciu. Pochylając się nad dokumentem Ojca Świętego Novo Millennio Ineunte, siostry pielęgniarki zakonne zgłębiały wezwanie do kontemplacji Oblicza Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Kościół zwraca uwagę osób konsekrowanych na trzy zasadnicze sprawy :
1. Bardziej poznawać Jezusa
2. Bardziej Go ukochać
3. Naśladować Jezusa.
Trzeba nam na co dzień kontemplować Jezusa i adorować GO, aby mieć odwagę „zejść” i „zmierzyć się” z Krzyżem doświadczanym w drugim człowieku: chorym, cierpiącym, samotnym. Żyjemy w świecie pełnym agresji, lęku i buntu. Trzeba mieć ogromną cierpliwość, by móc wysłuchać uważnie tego wszystkiego, co człowiek chory, cierpiący chce nam powiedzieć.
Nowa reforma Służby Zdrowia, która weszła już w życie niesie za sobą wiele trudności, z którymi borykają się siostry pielęgniarki zakonne pracujące w różnych placówkach służby zdrowia. W aktualnych warunkach dokonujących się wciąż zmian, często gubi się człowiek, gubi się prawdziwy sens i istotę troski o dobro drugiego człowieka, kładąc nacisk na wymierne koszty, zysk lub straty.
Opieka nad drugim człowiekiem, współczucie, troska, poświęcenie, a zwłaszcza pozawerbalny kontakt z człowiekiem ciężko chorym są niewymierne, a przez to trudne do oszacowania.
Fala strajków pielęgniarek świeckich jaka przeszła przez wszystkie placówki Służby Zdrowia dotknęła w jakimś sensie i siostry pielęgniarki zakonne. Solidaryzując się ze swoimi koleżankami świeckimi, nie odeszły jednak od łóżka chorego, zachowując bezinteresowność serca, dobrze zrozumiały wartość bezpłatnych usług, z całą ofiarnością trwały na posterunku przy łóżku chorego.
Siostry pielęgniarki zakonne oprócz stałych miejsc pracy, z całym poświęceniem służą wszystkim potrzebującym w pielgrzymkach pieszych na Jasną Górę i do Ostrej Bramy, podczas uroczystości Bożego Ciała i innych.
Siostry pielęgniarki zakonne świadome swego powołania zakonnego i zawodowego swoją postawą starają się wpływać na środowisko, w którym pracują i szerzyć cywilizację miłości. Ich praca jest trudna, odpowiedzialna i wyczerpująca. Siostra pielęgniarka zakonna nie może przejść obojętnie obok człowieka chorego ale zatrzymuje się i pochyla przy potrzebujących pomocy, by zmniejszyć lęk, oddalić przygnębienie i nieść chrześcijańską nadzieję.
Stąd wdzięczność dla Konsulty Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych za umożliwienie organizowania rekolekcji i dni skupienia, gdzie siostry mogą odetchnąć oraz nabrać duchowej mocy i odwagi do dalszej posługi Chrystusowi w człowieku cierpiącym.
