Momenty szczególne w historii Unii
Początki Unii sięgają swoimi korzeniami ruchu odnowy dostrzeganym w Kościele już przed Soborem Watykańskim II. Pierwszy konkretny krok do utworzenia Unii uczynił Papież Pius XII zwołując w 1952 r. Kongres Międzyzakonny Przełożonych Generalnych. Owocem tych starań było stworzenie Komitetu Rzymskiego Przełożonych Generalnych. Zjednoczone wysiłki Przełożonych zmierzały w kierunku pogłębienia formacji Sióstr, otwarcia Instytutów zakonnych na nowy żar Ducha Świętego. Tej pierwszej Unii osób, pragnących dzielić wspólny interes instytutów życia apostolskiego, zawdzięczamy wyższą uczelnię teologiczną w Rzymie „Regina Mundi”, zainaugurowaną w 1954 r. z 400 siostrami studentkami pracującymi w 4 sekcjach językowych.
Następnym czynnikiem znaczącym w tworzeniu się Unii był powiew Ducha Świętego jakiego wówczas doświadczył Kościół poprzez Sobór Watykański II. Zapoczątkowana odnowa domagała się poszerzenia Unii poza granice Rzymu i włączenia do niej wszystkich Instytutów życia konsekrowanego rozproszonych po całym świecie. Zdecydowany wysiłek 8 Przełożonych Generalnych uczestniczek Soboru sprawił, że 8 grudnia 1965 r. dekretem Kongregacji do Spraw Życia Konsekrowanego została zatwierdzona UNIA MIĘDZYNARODOWA PRZEŁOŻONYCH GENERALNYCH.
W dotychczasowej działalności Unii należy zanotować czynne zaangażowanie się w prace przygotowawcze do Synodów, współpracę i dialog z organizacjami kościelnymi, współudział w formowaniu nowego prawa kościelnego, organizowanie sesji i spotkań, mających na celu ubogacenie duchowe Instytutów życia konsekrowanego i otwarcie się na potrzeby Kościoła w różnych środowiskach kulturowych, wspieranie nowo powstających zgromadzeń zakonnych itp. Wszystko to mogło dokonać się dzięki solidarności, zaufaniu i entuzjazmowi jakie, ożywiają członkinie Unii. Aktualnie należy do niej około 2.000 Przełożonych Generalnych.
