(Biuletyn KWPŻZZ, nr 9, maj 1999)
Spotkania o charakterze duchowym:
1. Co roku organizowane są sześciodniowe rekolekcje dla sióstr pielęgniarek zakonnych w Gostyniu Poznańskim. W okresie sprawozdawczym, w rekolekcjach uczestniczyło ponad 200 sióstr z 42 Zgromadzeń zakonnych.
2. Co roku siostry pielęgniarki zakonne spotykają się również na dorocznych dniach skupienia na Jasnej Górze. W okresie sprawozdawczym uczestniczyło około 900 sióstr. Zarówno podczas rekolekcji, jak i dni skupienia tematy dotyczyły życia konsekrowanego, życia charyzmatem i służby chorym.
3. W roku 1996 zarówno podczas rekolekcji, jak i dni skupienia siostry pielęgniarki zakonne miały możliwość pogłębienia swojej relacji do Boga, do powołania, do drugiego człowieka w wymiarze służby Jemu. Mottem rozważań były słowa: „Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu. Wznośmy okrzyki ku chwale opoki naszego zbawienia”.
Rok 1996 – to radosne przyjęcie nowej adhortacji Ojca Świętego, zatytułowanej VITA CONSECRATA, poświęconej życiu konsekrowanemu.
4. Rok 1997 – to rok, w którym zarówno podczas rekolekcji, jak i dni skupienia siostry pielęgniarki zatrzymały się nad przemienionym Obliczem Chrystusa. Przemienione Oblicze Chrystusa, to wezwanie do nawrócenia i przemiany naszego życia. Człowiek chory, ubogi, samotny, potrzebuje jasnego Oblicza Chrystusa i to Oblicza Miłości, dobroci i życzliwości. Sens całej posługi siostry pielęgniarki, to odkrywanie Oblicza Jezusa Chrystusa, podnoszenie, umacnianie i wlewanie nadziei, „zanim pójdą na Krzyż, by mogli dojrzeć przemienione Oblicze Jezusa Chrystusa”.
5. Rok 1998 – to rok Ducha Świętego. „Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne minęło, a oto wszystko stało się nowe” (2 Kor 5,17). „(…) Z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego” (Tt 3,5-6) – takie hasła towarzyszyły siostrom w czasie rekolekcji i dni skupienia.
Spotkania o charakterze zawodowo-prawnym:
1. W okresie sprawozdawczym, siostry pielęgniarki zakonne zapoznały się z nową ustawą O zawodzie pielęgniarki i położnej. Ustawa określa zawód pielęgniarki i położnej jako zawód samodzielny. W tym czasie nawiązano również bliższy kontakt z Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych w Polsce. Członkinie Komisji otrzymują na bieżąco informacje dotyczące spraw pielęgniarek w Polsce.
2. W dniu 8 września 1998 r., w ramach dni skupienia sióstr pielęgniarek na Jasnej Górze, odbyło się spotkanie z panią prezes Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych. Spotkanie dotyczyło kilku spraw m.in. przynależności sióstr zakonnych do Izb Pielęgniarskich. Pani prezes wyjaśniła, że Izby Pielęgniarskie nie są Związkami Zawodowymi, nie są zarejestrowane w Sądzie. Są niezależne i samodzielne. Ich celem jest dbanie o czystość zawodu pielęgniarki i położnej, o podniesienie kwalifikacji zawodowej i etyki pielęgniarskiej. Siostry zakonne pielęgniarki na podstawie ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. O zawodzie pielęgniarki i położnej są więc z mocy prawa członkami samorządu zrzeszonymi w określonej Okręgowej Izbie i winny opłacać składkę w wysokości 1% wynagrodzenia zasadniczego. Z obowiązku płacenia składek zwolnione są siostry pielęgniarki, które pracują w domach zakonnych (np. w infirmerii) i nie pobierają żadnego wynagrodzenia. Płacenie składek jest sprawą obligatoryjną.
Pani prezes Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych zaprosiła siostry pielęgniarki zakonne do większego angażowania się w poszczególne Komisje, takie jak: Chirurgiczna, Opieki Paliatywnej, Medycyny Szkolnej, itp. Poruszano także sprawę dalszego kształcenia przyszłych pielęgniarek.
3. W okresie sprawozdawczym, jak i w poprzednich latach, siostry pielęgniarki zakonne służyły pomocą w Warszawskiej Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę. Służyły swoją fachową pomocą na całej trasie pielgrzymkowej. Były także obecne ze swą posługą pielgrzymom zdążającym z Suwałk do Ostrej Bramy w Wilnie.
4. Komisja Pielęgniarska omawia problemy związane z pracą sióstr na różnych odcinkach i na różnych stanowiskach, bardzo odpowiedzialnych. Począwszy od szpitali, przychodni, gabinetów pielęgniarskich, przez Domy Pomocy Społecznej, Domy Małego Dziecka, Domy Specjalnej Troski, Szkoły Pielęgniarskie, Przychodnie dla Bezdomnych, chorych na AIDS, Infirmerie sióstr, pielęgniarstwo środowiskowe w diecezjalnych stacjach CARITAS, służą swoją fachową opieką i posługą obejmującą ludność miast i wsi. Służą ludziom chorym w ich domach, ludziom starym, rodzinom wielodzietnym. Swoją ofiarną pomocą służą w hospicjach i na wielu innych, trudnych odcinkach.
5. W roku bieżącym weszła w życie nowa reforma Służby Zdrowia. Niesie ona ze sobą wiele trudnych sytuacji, z którymi spotykają się na co dzień również siostry pielęgniarki zakonne. W aktualnych warunkach dokonujących się zmian, często gubi się prawdziwy sens i istotę troski o dobro drugiego człowieka, kładąc nacisk na wymierne koszty, zysk lub stratę. Opieka nad drugim człowiekiem, współczucie, troska, poświęcenie, a zwłaszcza pozawerbalny kontakt z człowiekiem cierpiącym są niewymierne, a przez to trudne do oszacowania.
Jesteśmy świadome swego powołania zakonnego i zawodowego. Praca sióstr pielęgniarek jest trudna i wyczerpująca. Siostra pielęgniarka, to znak chrześcijańskiej nadziei dla człowieka chorego. Ona nie może przejść obojętnie obok Jezusa Chrystusa cierpiącego w drugim człowieku. Musi wciąż pochylać się, zatrzymywać przy potrzebujących pomocy, aby zmniejszyć ich lęk, oddalić przygnębienie i ukazać chrześcijańską nadzieję. „Kto na drodze swojego życia, zapalił choćby jeden płomyk nadziei dla pogrążonego w czarnej godzinie, ten nie żył daremnie”. Na koniec wyrażamy wdzięczność Konsulcie Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych za zrozumienie i umożliwienie nam właściwej formacji duchowej i zawodowej.
